|
| Klik op de fotocamera bij het verslag voor de foto's van de spy-cam. |
|
| Klik op het kompas bij het verslag voor de routekaart. |
| Datum | Tocht | Beoordeling |
| 12 februari 2006 | Toertocht over het Dak van Brabant door de Kempenstoemper | 8.0 |
| 7 januari 2006 | Toertocht Heerde door de Kempenstoemper | 6.5 |
| 15 oktober 2005 | ATB Clinic Heerder strand | - |
| 21 augustus 2005 | Klassieker: Tiel-Driel-Tiel | - |
| 9 juli 2005 | De Marmotte van de Kemperstoemper | - |
| 3 juli 2005 | De zadeltas van de Kennemerstoemper | - |
| 18 juni 2005 | 13 Heuvelentocht Ravenstein, door Stoemper Oscar | 7.5 |
| 2,3,4 mei 2005 | Trainingskamp Leerfashion Ladies (Hillershausen (D)), door de Kemperstoemper | n.v.t. |
| 3 april 2005 | Veluvia Tocht (Wageningen), door Stoemper Oscar | 6.0 |
Op een frisse zondagmorgen naar de start gereden om met een paar oud-kanomakkers door het Brabantse landschap te denderen.
Bij de inschrijving leek het minder druk dan afgelopen jaren, misschien was er door de toertocht in Reusel wat spreiding van de bikers in Brabant. De tocht georganiseerd door TC Nuenen gaat traditiegetrouw over het Dak van Brabant, een 60 meter hoge (afval)berg met o.a. een pad naar boven met een 7-tal hairpins. De ondergrond lag er mooi bij, de regen van de afgelopen week was alweer in de zanderige bodem weggezakt. Na 5 km werd het Dak van Brabant al beklommen. Op de berg stond een fotograaf van TC Nuenen die dezelfde middag al 100 (!) foto's on-line had gezet inclusief de bultbestorming van de Kempenstoemper. Het was vrij druk op het Dak van Brabant maar gelukkig geen opstoppingen en stilstand.
Na de beklimming werden delen van de rode en blauwe vaste routes rond Nuenen meestal in omgekeerde richting gevolgd tot aan de pauze. De pauze was goed verzorgd met snert, stukken sinasappel, ontbijtkoek en thee. Na een kopje hete thee werd er noordwaarts gereden richting Stiphout/Lieshout waar ook het extra lusje voor de 50km bikers lag. Een erg leuk stukje overigens met mooie kombochten, diverse hopjes en mooie single tracks en weinig andere bikers. Na dit extra lusje was het nog een paar kilometer terug naar de start op het sportpark vlakbij Eeneind en stond er 50km op de teller/GPS.
Van de tocht is dan ook een GPS-track opgenomen die te downloaden is.
Beoordeling: route 7.0 punten, extra 1.0 punten voor oversteekbrigades, de goed verzorgde pauze, nette uitpijling en de fotoservice.
Totaal 8.0 punten
Na de door weersomstandigheden gecancelde oliebollentocht in Hattemerbroek was zaterdag 7-1 de toertocht van Heerde gepland als herkansing. Vier Stoempers aanwezig: de Kennemerstoemper, Stoemper Oscar, Stoemper Foppe en ondergetekende. Na eerst een bakje koffie en gebak op het nieuwe jaar bij de steekpenningmeester werd er naar het depart gekoerst. Door fysiologische en alcoholische belemmeringen reden de eerste twee genoemde stoempers de 25km tocht. De andere twee Stoempers hadden zich ingeschrven voor de 45 km. Het parcours lag er mooi bij wat met weinig technische passages leidde tot hoge snelheden met name van de kant van Stoemper Foppe (op een cyclocrosser) en de Kempenstoemper. De pauze was mooi halverwege voor de 45km en na een bakkie bouillon en een plak krentenbrood werd er verder gekoerst met een gemiddelde van bijna 26km/h over de brede zandpaden (snelwegen) rond Heerde. Net voor het tweede splitsingspunt werden de Kennemerstoemper en Stoemper Oscar voorbij geflitst door de Kempenstoemper maar uiteindelijk waren de 25km-mannen ruim eerder bij het arrive dan de de 45km-stoempers. Al met al een gemiddelde tocht met een paar bultjes maar zonder technische single tracks en dat is jammer.
Beoordeling: parcours 6.5, extra's 0.5 punten voor het tegenhouden van het verkeer door de verkeersregelaars. Aftrek van 0.5 punten voor de 4 !!! Euro inschrijfgeld. Totaal 6.5 punten.
P.S. De GPS-track is niet echt betrouwbaar: erg slechte ontvangst door de dichte bossen en/of lage bewolking.
Omdat het wedstrijdseizoen was afgelopen wilde het MTB-team Van de Put uit Heerde iets doen tov van de vaste klanten die tenslotte hun indirekt sponsoren (voor de direkte sponsoren hadden ze een week ervoor een gezellige middag georganiseerd). Een mountainbike-clinic dus, op het Heerderstrand met hints, tips en aanwijzingen van de gebroeders Wagenaars en Bert. Onder een stralend blauwe hemel en een lekkere temperatuur werden er diverse oefeningen doorgenomen, zie ook de foto's. In totaal waren een kleine 20 mensen op de clinic afgekomen waaronder stoemper Foppe en de Kempenstoemper (ja ja, helemaal uit Eindhoven).
Het was een leerzame middag vooral mbt de controle van de MTB bij steile hellinkjes op en af (toch Foppe?). Een beetje jammer was dat er geen langer stuk in het bos op vaste route ingepland was om lekker uit te bollen en om te checken of ze echt veeeeel harder gaan, de Wagenaartjes van Team Van de Put.
De website van Team van de Put is te vinden op www.mtb-teamveluwe.nl Het team bestaat uit Mathijs, Johan en Hilbert Wagenaar, waarvan Mathijs o.a. ook voor het Stappenbelt-team heeft gereden.
Bij terugkomst bij Van de Put lag er een presentje voor de deelnemers gereed: een pakket van Born met bidon, energybars, isotone dorstlesser en warmingup-vloeistof (bij deze nog bedankt). De laatste heb ik nog nooit geprobeerd, misschien wat voor een koude start bij een volgende veldtoertocht. Het seizoen voor de amateurs is namelijk net begonnen.
Zondag 21 augustus was het dan zover. De eerste editie van de stoempersklassieker Tiel - Driel - Tiel, werd verreden. Met mooi weer. Graadje of 22 en droog. Liefst 6 stoempers stonden om 10:00 uur aan de start in Tiel. Helaas has Oscar nog teveel last van zijn rug, anders was bijna de gehele ploeg gestart. Hij was wel zo sportief dat hij de directeur sportif wilde uithangen en ons in de volgwagen over het parcours leidde. Hij bleek goed te hebben opgelet tijdens het trainingskamp met de Leerfashion Ladies in het voorjaar, zodat de bijnaam Betuwse Jan mogelijk wel een vervolg krijgt.
De tocht. Via het officiele startpunt,de Mc-Donalds in Tiel, werd via het Betuwse plaatsje Buren koers gezet naar de heuvelzone, die dit jaar in het begin van de koers lag. Via het pontje bij Amerongen ging het in gruppetto naar boven de Amerongse berg op. Vervolgens naar Veenendaal. Bekend van die andere klassieker, Veenendaal-Veenendaal. Op de defensieweg ontstonden de eerste verschillen, maar in Rhenen was alles weer samen. In Wageningen werd Oscar vervolgens gelost door een onverwachte manouvre van het peloton. Waar Oscar ons via de Wageningse berg verwachtte, reden de coureurs onderlangs de Rijn. Met de nieuwerwetse communicatiemiddelen was dat probleem ook zo weer opgelost en werd koers gezet naar de scherprechter van de TDT, de Italiaanse weg bij Oosterbeek.
Daar spatte het inderdaad uiteen. De Kempenstoemper wilde iedereen nog even imponeren met de benen die hij mee had genomen uit de Alpen. Hij was als eerste boven. Op korte afstand gevolgd door de manne met hun nieuwe karretjes, Marcel en Wessel. Zou dat toch invloed hebben? In ieder geval voor het moraal, zullen we maar zeggeen. De steekpenningmeester kon het wiel net niet houden, en kwam op zeker als vierde boven. Vervolgens Jeroen, die toch sterk voor de dag kwam en als laatste Ren�. Die had blijkbaar toch nog wat over, want hij reed gelijk door....of toch zin in koffie?
Via de brug over de Rijn werd naar 75 km Driel bereikt. Na een bakkie en een taartje, donateurs bedankt, voerde de route naar de overzijde van de Waal, waar we via de Waalbanddijk weer richting Tiel gingen. Rene hield het na exact 100 km voor gezien, en zocht de volgwagen op Blijkbaar vatte iemand dit op als het startschot voor een ploegentijdrit, want daarna explodeerde de koers pas echt. In volle galop, scheurde de stoempersklub over de smalle dijken, niet genietend van alle natuurschoon, maar vast besloten om alles maar dan ook alles uit hun tweewielers te halen. Niets vermoedende zondags fietsers werden links en rechts voorbij gescheurd. De dijken roken naar smeulend rubber. Met wat meer training op de overnames, moeten we zeker maar eens denken aan Eindhoven volgend jaar, als de Pro Tour dan dan nog bestaat....
Bij de brug naar Tiel was het testosteron uitgewerkt. De laatste 10 km werden rustig uitgebold naar de Boezem in Tiel, alwaar de soep op ons wachtte. Wieke bedankt.
Op 13 juli dit jaar passeerde de Tour de France �het dak van de ronde�, de Galibier met 2646 meter, tijdens een zware bergetappe in de Alpen. Mooie beelden van soepel pedalerende helden. Mart Smeets kakelt hierbij op de achtergrond met anekdotes over de beroemde klimmer Bahamontes die op de top een ijsje eet en wacht op zijn medecoureurs want hij was een beroerde afdaler.
Mijn gedachten dwalen af naar de zaterdag ervoor. Op die dag ben ik, evenals de profs, over de Telegraph en Galibier gefietst in het kader van de cyclosportieve �La Marmotte�. �Wat is nu een cyclosportieve ?� zult u zich nu misschien afvragen. Kortweg gezegd: het is een georganiseerde �toertocht� met tijdwaarneming maar zonder wegafzetting zoals bij de profs. Praktisch gezien komt het erop neer dat er vooraan gekoerst wordt om te winnen en achteraan het om het volbrengen van de tocht gaat. Een cyclosportieve heeft over het algemeen een uitdagend karakter. Het is geen ritje van Eindhoven naar Helmond en weer terug. Cyclosportieve �La Marmotte� speelt zich af in de Franse Alpen en heeft een lengte van 175 kilometer waarin ongeveer 5000 hoogtemeters moeten worden overwonnen. Een ander prikkelend aspect zijn de ingestelde tijdslimieten in de diverse klasses om zodoende een goud-zilver-brons-verdeling te maken tussen de deelnemers.
Kan ik dat ??
Dat is eigenlijk de motivatie om aan een avontuur als La Marmotte te beginnen. Gewoon pure nieuwsgierigheid of je als goed getrainde trimmer 5000 hoogtemeters op een dag kunt bedwingen. Je ��n voelen met de profs is klinklare onzin want die zijn van een andere planeet, maar daar straks meer over. Zelf had ik me voorgenomen voor �goud� te gaan. Dat wil zeggen sneller dan 8 uur en 49 minuten finishen, een pittige uitdaging volgens mijn keuringsarts.
Editie 2005
Het parcours van la Marmotte in 2005 ging over de Glandon, Telegraph, Galibier en eindigde bovenop Alpe d�Huez. Zie ook het plaatje met het hoogteprofiel. Vanaf 6:15 beginnen de campings in de omgeving van Bourg d�Oisans leeg te stromen en de startvakken in het centrum van het dorp vol te lopen met zenuwachtige fietsers. De voertaal is overwegend Nederlands wat mogelijk komt door de aankomst op Alpe d�Huez: de �Nederlandse� berg. In een (ver) verleden hebben Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Peter Winnen, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse een etappe met aankomst op deze Alp gewonnen, vandaar de toevoeging �nederlandse�. Naast zo�n 3000 Nederlanders waren er deelnemers uit 26 andere landen. In totaal zo�n 7000 deelnemers hebben aan deze editie meegedaan.
Na het gecontroleerd openen van de startvakken (om filevorming te voorkomen) wordt er vooraan gereden voor iedere positie om maar als een van de eersten aan de voet van de Glandon te arriveren na een kilometer of 15. Snelheden van 50km/h zijn geen uitzondering. Bijna profs dus......
Aan de voet van de col schuift het hele peloton weer in elkaar want de klim begint met een hellingspercentage van 8 tot 10% over kilometer of 5. Als je hier al de man met de hamer tegenkomt, dan is omkeren de beste optie want dit is nog maar een opwarmertje.
Zelf was ik 2 uur na de start op de top van de Glandon, op bijna 2000 meter hoogte en had ik er al zo�n 1200 hoogtemeters opzitten, bijna een kwart van het totaal. Na een snelle afdaling van 30 km, niet geheel zonder risico (zie artikel ED) sta je weer beneden (400meter boven NAP) en ga je naar de voet van de Telegraph. Veel wielrenners roemen deze berg omdat hij zo mooi �loopt�. Nou, daar heb ik niets van gemerkt, je moet gewoon trappen dus.... Maarten Ducrot (ex-prof, nu commentator bij de NOS) gaf als commentaar bij de toeruitzending dat hij altijd blij was wanneer ze de Telegraph af gingen in plaats van op. De top van deze col ligt op 1544 meter maar eigenlijk is ze niet meer dan het opstapje naar de echte ploert: de Galibier. Je daalt van de top van de Telegraph maar een 100 tot 200 hoogtemeters af en vervolgens moet je naar 2644 meter. Na het afdalinkje heb ik een tiental minuten gepauzeerd bij de ravitaillering om een beetje bij te komen van de ruim 2000 hoogtemeters die achter de rug waren. Of was het gewoon moed verzamelen !?. Over de 15 kilometer naar de top van de Galibier heb ik bijna 1,5 uur over gedaan. De profs (Vinokoerov) doen dit stukkie in 47 minuten op de 39 x 21. (39 tanden voor en 21 achter) Een verzet wat een trimmer op dat stuk van ze lang zal ze leven niet rondkrijgt. Mijn verzet: 38 x 27. De laatste 8 km is steile-wand-rijden: bijna 700 hoogtemeters moeten dan overbrugd worden over een smal weggetje met hairpins zonder vangrail. Hier gaat het genieten van de omgeving over in overleven. Die laatste 8 km heb ik verschrikkelijk afgezien en mijn snelheid kwam nauwelijks boven de 10km/h uit. Op de top was het dit jaar rond het vriespunt maar gelukkig droog, dus geen sneeuw. Sneeuw in juli op de Galibier is geen uitzondering.
Na deze uitputtingsslag mag je 50km afdalen naar de voet van de Alpe d�Huez waar de laatste beproeving voor je ligt: 21 haarspeldbochten met daartussen stijgingspercentages rond de 10%. Hoe ik het klaargespeeld heb in 1 uur 20 minuten boven te geraken weet ik niet meer. Een kwestie van bochten aftellen en verstand op nul zetten. Je bent zo verschrikkelijk moe op het eind dat eenvoudige rekensommetjes al moeilijk worden. Ik denk dat ik er een paar minuten over gedaan heb om uit te rekenen dat ik voor de laatste kilometer nog 4 minuten over had voor een �gouden� tijd. Na dit gerealiseerd te hebben, heb ik nog een volle sprint getrokken door het dorp en had ik �goud� gehaald. (eindtijd 8:43:45).
Nog een keer ?
Nadat ik 5 minuten in de hekken had gehangen om weer een beetje op adem te komen, heb ik me plechtig voorgenomen: DIT DOE IK NOOIT MEER !! Is het dan niet leuk ? Het is ieder geval niet normaal maar het gevoel waarmee je de finish passeert is geweldig, je zou bijna de pijn en het afzien vergeten. Bijna, totdat je je lichaam de dag erna voelt. Zelf had ik 2 stijve (overbelaste) knieen en kon nauwelijks lopen. De profs moeten de dag erna �gewoon� weer een bergetappe rijden om ons weer te vermaken met mooie beelden van heroische duels op bergflanken. Met recht is de Tour de France het zwaarste sportevenement ter wereld. Degene die daaraan willen proeven kunnen dit doen door het rijden van La Marmotte.
|
In de afgelopen periode kreeg de Kennemerstoemper tijdens iedere MTB tocht weer te horen: "Dat zadeltasje kan echt niet meer in deze tijd. Dat ding moet weg!". Toch was het een tassie met een verhaal... Menig maal was zijn inhoud de redding geweest van de Kennemerstoemper bij een rit door de duinen. Met zijn magistrale inhoud was een pechgeval dan ook zo verholpen. Hij had naast het gebruikelijke plaksetje (waarvan de solutie wel wat oud van werd) een multi-tool, noodspaak en spaakspanner bij zich. Op menige zondagochtend was het tasje nodig: even een spaak aandraaien, of een ander moertje, of soms een lekke band. Maar dat alles was veranderd toen er een nieuwe fiets kwam. Hij was dolblij toen hij ook op de nieuwe fiets werd gemonteerd, maar al snel had hij door dat het niet als vroeger was. De nieuwe fiets was veel moderner en hipper waardoor hij nog nauwelijks meer gebruikt werd. Hij hing daar maar voor jan-met-de-korte-achternaam onder dat zadel te bungelen. Ook nog eens iedere keer de opmerkingen van de andere Stoempers dat hij uit-de-tijd was en dat hij te groot was. Die grootte was toch noodzakelijk om alle spullen mee te moeten nemen! en aan modegrillen had hij ook geen boodschap. Triestig realiseerde hij zich dat er toch wel een kern van waarheid in zat. Al die spullen waren met zo'n mooie fiets niet nodig en ja zijn kleur pastte ook niet echt bij de rest. Iedere tocht opnieuw hoopte hij dat de Kennemerstoemper hem zou gebruiken. Nordic-walkers ontwijkend op de zondagochtend in de duinen bij Castricum werd hij na ieder ritje weer wat triester: alweer niet gebruikt. Tot een mooie dag in juli. Het tasje wist niet goed waar hij zich bevond, het was er warm en zonnig en er lag een grote berg in de buurt. Al snel had hij in de gaten dat hij weer eens berg zou beklimmen net als vroeger toen hij in de Alpen de Croix de Fer, Galibier en Alp d'Huez bestegen had. Dat waren nog eens mooie tijden waaraan hij met plezier aan terug dacht. Die prachtige uitzichten, het gezwoeg en gezweet van de renners: daar lag zijn liefde! Op zondag 3 juli was het dan zo ver: hij mocht de Mont Ventoux op! Al genietend van de prachtige rit die ging komen hing hij klaar onder het zadel. Deze keer had hij zelfs nog plaats voor een fototoestel! De beklimming werd aangevat en al snel was het vertrouwde ritme weer bereikt. Bij het Chalet Renard werd snel een pitstop gemaakt. Hij werd opengeritst en de camera werd gepakt. Wat voelde dat toch goed dat hij weer "echt" dienst deed! Nog 6 kilometer naar de top en dan had hij toch maar weer een berg-met-naam volbracht! Op ongeveer 1 kilometer onder de top bereikte hij het monument voor Tom Simpson, de renner die hier het leven liet. Maar wat zag hij daar allemaal liggen op het momument: allemaal bidons, shirts, fietsbanden en andere fietsbenodigdheden. Heimelijk hoopte het tasje dat hij hier ook bij zou mogen liggen, dan kon hij samen met de anderen verhalen vertellen over alles wat ze hadden meegemaakt tijdens hun tochten. Helaas reed de Kennemerstoemper door tot aan de top alwaar wederom de camera tevoorschijn werd gehaald. Enigszins teleurgesteld en een traantje wegpinkend, maar voldaan door de goede prestatie stond het tasje daar. Na enige tijd ging het weer naar beneden en kreeg hij weer hoop. En ja, ze gingen dezelfde weg naar beneden en bij het monument werd in de remmen geknepen. Wat kon dat zijn? Had de kennemerstoemper pech? Maar nee, hij werd losgeritst onder het zadel en werd meegenomen naar het monument. Hij realiseerde zich nu dat hij altijd goed van dienst was geweest en dat hij nu eindelijk met pensioen mocht. Hij werd vredig tussen zijn collega's gelegd en gelijk voelde hij zich thuis. Het was wel wat fris, maar dat wen je wel aan hield hij zich voor. Na een laatste blik op de Kennemerstoemper nam een diepe rust van hem plaats: eindelijk rust en waardering. |
|
Op de zonnige zaterdag de 18e juni hadden we ons voorbereid op de 13 heuvelstocht in Ravenstein. De verwachte opkomst zou waarschijnlijk niet zo hoog zijn door de concurrende Jan Janssen Classic in Wageningen. Daar wij deze JJC altijd als een vervelende draai-en-keer tocht betitelden dit jaar maar eens een poging op de 13 heuvelstocht. Ook gezien het feit dat er een Poema op de veluwe rondloopt heeft wellicht een Stoemper doen besluiten om het zekere voor het onzekere te verkiezen.
Er was keuze uit een tocht van 110, 160 en 220 km. Al vooraf was bekend dat we voor de 110km gingen. Dit was een prima keus gezien het parcours. De 160 en 220 km kenden nl. een langere vlakke aanloop terwijl de heuvelsectie voor alle tochten gelijk was. Aan de start verscheen naast de Steekpenningmeester Foppe en Stoemper Oscar, Stoemper Marcel met zijn nieuwe karretje (een Moser M82). We gingen eens kijken of de wijnboer uit Oosterhout nu het tempo aankon.
In de vlakke aanloop werd een zeer rustig tempo aangehouden en werd vooral veel bijgepraat en genoten van het landschap. Omdat het die dag warm zou worden doemde na 38km al de eerste verzorgingspost op. Hier een koel bekertje energiedrank naar binnen gewerkt, plus voldoende laxerende ontbijtkoek. Na deze stop begon dan ook de heuvelsectie met de gevreesde heuvels. In totaal moesten er 16 beklimmingen worden gedaan.
Aangezien we in het verleden nog wel eens wat in deze omgeving hadden gefietst zaten er geen echte verrassingen in. Na de stop op exact 58km was er wel een leuk nieuw weggetje bij de Oude Holleweg. Hier gaf Marcel zijn nieuwe Moser eens de sporen, maar kwam niet echt los bij Foppe en Oscar die zoals een tour-de-france renner betaamt, goed hun eigen tempo naar boven reden. Na nog wat schermutselingen was er de vlakke terugrit naar Ravenstein. Rustig pedalerend en genietend van het gekraak van een kapot lager in Oscar zijn achterwiel werd na 108km Ravenstein bereikt. Hier wachtte ons nog een echte uitsmijter. De organisatie stuurde eenieder door het centrum alwaar een echte kasseienstrook lag. Met veel getril en gedender werd deze genomen en 100m verder lag de startplaats: Cafe het Pumpke!
Waardering: parcours en organisatie: 7 punten plus een extra 0.5 punt voor de extra bevoorrading
Het is jammer dat de organisatie geen oversteekhulpen meer mag plaatsen. Dit zou op een paar plekken wat ons betreft zeker tot een veilige rit hebben bijgedragen.
Sommige Stoempers hadden zich degelijk voorbereid op het trainingskamp met de Leerfashion Ladies in het Sauerland. Afgaande op de info van het internet (http://www.wvnoordwesthoek.nl) werden de 4 geselecteerde stoempers toch enigzins zenuwachtig. De Ladies rijden in een wedstrijd immers ruim 42 km/h gemiddeld. Het trainingsgedeelte stond onder leiding van ex-prof Herman Snoeijink, ook niet de minste.
Op maandag 2 mei was het demasque: wie gaat er door het ijs en wie houdt het droog ? Voor die dag stond er 4 uur duurtraining op het programma met een tijdrit bergop als afsluiter. Op de eerste klim naar Kustelberg werd er met name door Marit van de Leerfashion Ladies flink ingekleund en moesten de steekpenningmeester, stoemper Marcel en Oscar een gaatje laten vallen. De kempenstoemper kon wel mee met de kop, maar niet echt op duurtempo, meer op karakter. Na enkele uren op diverse schermutselingen elkaar gepijnigd te hebben (hoezo duurtraining ?) was het tijd voor de tijdrit. Niet sparen, voluit gaan gaf Herman aan. Om de 30 seconden werd er vertrokken en bovenop had ploegleider Jan Palland de streep getrokken. Jan Mulder, de mechanicien stond bij de enige splitsing om te zorgen dat iedereen het goede parcours zou volgen. Bertijn, vriend van Larissa, bleek de sterkste, op enkele seconden gevolgd door Herman. De Kempenstoemper en de steekpenningmeester moesten een klein gaatje laten maar finishten wel voor de Leerfashion Ladies. Stoemper Marcel en Oscar hadden een tijd gezet vergelijkbaar met de dames.
Op de tweede dag was een intensieve training gepland waarbij de dames elke heuvel voluit naar boven moesten rijden. Na 3 uur intensief rijden zou de klimtijdrit weer gehouden worden. Stoemper Oscar was er helaas niet meer bij vanwege werkverplichtingen en Stoemper Marcel kon het intensieve tempo niet bijbenen (maandagtraining teveel geweest ?) en is na een uur tot anderhalf uur meerijden afgedraaid en heeft voor zichzelf gefietst in de omgeving. Twee stoempers nog in koers dus die bovendien vooraan te vinden waren. Het tijdritritueel werd weer afgewerkt en de eerste vier van de uitslag waren hetzelfde als de maandag: 1) Bertijn, 2) Herman, 3) de Kempenstoemper, 4) de Steekpenningmeester gevolgd door de Leerfashion Ladies. Na 4 uur werd er in de remmen geknepen bij Gasthof Zum Waldecker Tor in Hillershausen alwaar de dames werden gemasseerd. De Stoempers zijn nog even wezen geocachen op de Eisenberg bij Goldhausen, alwaar de cache vlot werd gevonden op een mooie lokatie.
Op de derde en laatste dag was weer een duurtraining ingepland door Herman. Helaas was het weer omgeslagen en reden we het eerste uur in de regen. Na dat uur werd voor de laatste keer de klimtijdrit gereden. En het onmogelijke geachte werd toch bewaarheid. De kempenstoemper troefde Herman Snoeiink met twee seconden af en eiste na een sterk rijdende Bertijn (binnenkort met amateurlicentie) de tweede plaats op. Chapeau !! De steekpenningmeester moest twee plaatsen prijsgeven aan de steeds sterker rijdende Marit en Larissa. Stoemper Marcel eindigde gelijk met Kim. De laatste twee uur was het weer droog en werd er nog wat over heuvels gebold en uitgerold.
Al met al was het een leerzaam weekend, zie ook de tips van Jan Mulder en de mecanicien in de technieksectie, dat voor de Stoempersklub voor herhaling vatbaar is. Ook de ploegbaas Jan P. wist altijd ons de goede weggetjes in te sturen en de routes perfect te kennen. De heuvels zijn in het Sauerland wel een stuk minder steil dan in de Eifel waar we eerder in de aanloop van de Marmotte 2002 zijn geweest. Op de hoogtekaartjes is eea te bekijken.
Zaterdag 2 april stond alweer de eerste gezamenlijke rit op de racefiets gepland voor de Stoempersklub. Om 9:00 stonden de Kempenstoemper, Steekpenningmeester en Stoemper Oscar aan de start van de Veluvia tocht in Wageningen. Aangezien het een prachtige dag zou worden was de verwachting dat het wel stervensdruk zou zijn met mede-fietsers die uit de winterslaap zouden ontwaken. Niets was echter minder waar, het was zelfs zeer rustig. Na de inschrijving werd de water-en-zeep rijder Vincent van de Claude Criquelion even begroet, waarna de rijders van start gingen.
De tochten rond wageningen kenmerken zich altijd door veel draai-en-keer werk. Ook dit was deze keer het geval. Gelukkig waren de stoempers goed getraind in het bochtenwerk door de vele MTB-kilometers van de winter dus geen probleem voor hun. In een ziedend tempo werden de eerste schermutselingen bereikt. Zonder ook maar iets van vaart te minderen denderden de Stoempers over de heuvels de rest van het toerpubliek in verbazing achterlatend. De Kempenstoemper had deze tocht als intensieve training opgevat, alhoewel een enkele stoemper daar niet op zat te wachten.
In dit tempo werden diverse groepjes voorbij gestreefd en na ongeveer 35km was daar de rustpost bij Reto in Arnhem. Dit punt welbekend van de Jan-Jansen Classic ligt natuurlijk bovenop een heuvel en al genietend van het zonnetje werd er even snel een energie reepje naar binnen gewerkt. Bij deze rustpost was het weer erg rustig, slechts een handjevol rijders waren hier aanwezig.
Na de pauze werd in hetzelfde tempo de laatste 35km volbracht. Onderweg werden geen andere toerrijders meer gesignaleerd, we waren genoodzaakt om zelf de route te zoeken. De route was goed gepijld, alhoewel er op sommige punten nog wel eens een pijl extra had gemogen. Na ongeveer 2 uur en 15 minuten werd de start/finish in Wageningen weer bereikt.
Jammer van deze tochten is dat de verzorging altijd voor de eigen rekening is. Met ATB tochten is de verzorging meestal inclusief. Er staat dan een thee met krentenbol klaar. Wij vragen ons af waarom dat met deze tochten niet mogelijk is. Het inschrijfgeld is per slot van rekenin gelijk. Aan de beoordeling maken we niet veel woorden vuil: 6.0 punten.