Toertocht verslagen

Waardering tocht: 8 punten. Een mooie route zonder asfalt, met duidelijke pijlen, verkeersregelaars en nette pauzepost. Extra half puntje voor de overstekende zwijnen. Totaal 8.5 punten.

Voor u getest: vaste MTB route Wijchen.

De Zwarte van Oosterhout heeft eind oktober de vaste route om de recreatieplas de Berendonck bij Wijchen gereden. Het parcours is een dikke 8 km. en loopt voornamelijk via singletracks om de recreatieplas heen. Ondanks dat het in de periode ervoor toch relatief droog was lag het parcours er vooral in de wat lager gelegen delen erg modderig bij. Gecombineerd met het technische korte bochtenwerk en de hier en daar hobbelige track, bleek dit toch (voor de zwarte) vrij lastig te zijn. Op de drogere delen kon er wel redelijk doorgebiked worden. Route was prima uitgepijld met duidelijke oranje pijlen. Toch kwam de gps nog goed van pas omdat de mannen van staatsbosbeheer en stukje bos aan het onderhouden waren waardoor een kleine detour noodzakelijk was.

Beoordeling:

Ter ondersteuning van het klimkamp van de klimsportvereniging SAXA is de Kempenstoemper eind oktober een dag of 3 in Luxemburg geweest in de omgeving van BERDORF. Als er geklommem kan worden zijn er hoogteverschillen dus de MTB meegenomen om tussen de eet-logistiek wat te kunnen biken. De bereikbaarheid van het gebied is goed: 3 uur rijden vanaf Nederland. De natuur is bijzonder. De streek staat ook bekend als het Klein-Zwitserland van Luxemburg. In de bosrijke, heuvelachtige omgeving liggen rotsformaties en diepe "schluchten" verscholen die door de water zijn uitgesleten. Ideaal om tegenop te klimmen, maar voor biken ?

Eerst maar eens een rondje verkennen. Via aanwijzingen van een van de andere begeleiders een aantal leuke paadjes gevonden. Wel een aantal trappen die te stijl en/of te lang waren, binnenin een rotsformatie, om in mijn ogen veilig af te dalen. Dus toch een aantal keren van de fiets en lopen. Vanaf Berdorf naar Mullerthal wel in het Mullerwandelpadnetwerk een mooie single track gevonden die vnl. bergaf ging en weinig looppassages kende. Of ging het technisch al beter ?? Via de asfaltweg weer terug naar Berdorf en deze route onthouden voor later.

De volgende dag deze route terug opgezocht en in Mullerthal het wandelpad naar Consdorf opgezocht. Het was een mooi wandelpad alleen niet te biken. Veel te vaak looppassages over grote rotsblokken en door nauwe kloven. Een keer zo smal dat de bike er niet normaal doorheen kon. Eerst het balhoofd los en het stuur dwars gezet en vervolgens de bike erdoor geduwd !! Na deze, voor mij frustrerende, wandelroute vanuit Consdorf naar Kalkesbach gereden en daar de volgende schlucht opgezocht. Deze was wel goed te doen en vnl. fietsend eruit gekomen, ter hoogte van Berdorf. Uiteindelijk bijna 3 uur aan het ploeteren geweest.

De uitzichten en omgeving zijn (zeker in de herfst) de moeite waard. Gelukkig was het droog, bij regen wordt eea erg glibberig, verwacht ik. Als je een local kent dan kan biken hier fantastisch zijn. Zomaar wat paden volgen kan frustrerend zijn...

De Pukkeltocht van het Verzetje, Bemmel; 80km door de Kempenstoemper

De Pukkeltocht zou door 4 stoempers worden gereden maar om 8:30 belde de Hunebedstoemper op dat hij met motorpech aan de kant stond bij Apeldoorn. Hij wenste de resterende 3 veel succes want hij voorzag een tijdje gestrand te zijn.... Te Bemmel aangekomen vanuit Oosterhout is eerst het hele dorp verkend (waarom fietsen we nooit in ��n keer naar de start, 2 gps-en bij dus moet kunnen). Bij het vertrek was het niet druk, aan de auto's te zien waren er al een paar weg. Na een vlotte inschrijving op weg voor de 80km lus rond Nijmegen. Via de spoorbrug Nijmegen in en door richting Beek. Net voor Beek ging het gelijk rechtsaf omhoog. Als dat de opmaat voor de tocht was, dan beloofde dat veel hoogtemeters vandaag. Na Berg en Dal vlotjes over de 7-heuvelenweg naar Groesbeek waar rechtsaf de heuvels uit werd gereden naar Molenhoek. Op de dijkjes langs de Maas bij Nederasselt werd kop-over-kop gestoempt om zo snel dat saaie stuk af te leggen. Na Balgoi, Wijchen en Alverna was het moyenne opgelopen tot boven 30km/h en werd er in de remmen geknepen voor een bakkie en een stuk gebak. Na de smalle doortocht door het vennengebied bij Alverna werd de Maas weer overgestoken bij Malden. Vervolgens achtereenvolgens: Doorsteekje naar Groesbeek, weer de 7-heuvelenweg, afbuigen naar Wylerbaan, klim op Duivelsberg (Tivoli) en afzakken naar Beek vanuit B&D. Nu komt de finale, was de verwachting maar een anticlimax werd het !! Geen oude holle weg, maar rechtsaf in Beek en terug richting Bemmel. Dan maar een vrije toertocht aan het eind werd besloten: het steile weggetje in Ubbergen op, naar Royal Haskoning, om toch met een klimgevoel af te kunnen sluiten. Ondanks de herdenking van de luchtlanding 65 jaar geleden bij Nijmegen, vlot de Waal overgestoken om voor de dijk naar Oosterhout staande te worden gehouden door twee mannetjes in pak met oortje en portofoontje. WE MOCHTEN ER NIET DOOR. Als antwoord op onze vraag 'waarom" werd er iets geroepen van BOMCHECK. Huh ?? De steekpenningmeester vroeg nog komt de koningin langs of zo ? Maar de mannetjes wlden maar een ding, dat we zo snel mogelijk ophoepelden. In Oosterhout werd afgesloten met een soep van de dag en een bespreking van het voorval even tevoren. 's Avonds tijdens het 8uur journaal werd eea duidelijk. De steekpenningmeester had gelijk: de koningin was ook op de brug voro de herdenking en wij reden op haar aanrijroute (beladen woord na "Apeldoorn" ?). Misschien als we even hadden gewacht, hadden we de stoempersklub.com onder de aandacht van Hare Majesteit kunnen brengen, kans gemist.....

Route: een mager zesje. Het zal wel aan de opbrekingen in Berg en Dal hebben gelegen dat er geen leukere route uitgestippeld kon worden maar als je je tocht Pukkeltocht noemt moet je er meer pukkels in stoppen. Uitpijling OK, geen verkeersbrigadiers. Bij pauze alleen stempeltje, rest rekening man. Geen bonus dus. Blijft een zesje over.

Na de eerste berichten op deze website over een adelaarsklassement en vooral het ontbreken van mijn naam daarin maakte een onrustig gevoel zich meester van mij. Adelaars, klassementen, punten per berg, cyclingcols, enzovoort enzovoort. Moet ik hier eigenlijk wel aan meedoen, heb ik misschien al punten? Met nog een late vakantie in het verschiet heb ik me toch maar in de puntentelling verdiept en al snel bleek dat mijn teller nog duidelijk op nul stond. Leuk hoor dat fietsen in Limburg en Duitsland maar dat schiet dus niet op. In het kader van beter als laatste dan helemaal niet geklasseerd begon het zoeken. Welke bulten tellen dan wel? Eerst maar eens kijken in Oostenrijk, daar ken ik het een klein beetje. Wanneer je je een beetje verdiept in het puntensysteem van cyclingcols kom je er vanzelf achter dat je veel punten verdient als je zo lang mogelijk zo steil mogelijk en uiteindelijk dus zo hoog mogelijk gaat fietsen. Dat is dus makkelijk, gewoon twee keer per dag de Gletscherstrasse in S�lden opfietsen en de top vijf is binnen bereik. Enthousiast lichtte ik de steekpenningmeester in over mijn plannen en die wees me erop dat iedere berg maar een keer telt, jammer..... Toch wel een beetje opgelucht dat ik mijn grootspraak niet hoefde waar te maken (zo'n leuk ritje is dat nou weer niet, laat staan zes keer) weer verder gezocht. Uiteindelijk kwam ik op Meiringen (CH) uit, makkelijk te bereiken (vrouw en kind wilden graag mee om aan te moedigen) en bergen die meetellen in overvloed. De weersvoorspellingen waren goed dus wat kon er misgaan?

Het plan voor dag een en twee was per dag twee zware beklimmingen te doen. Op dag een begonnen met de Grimselpass, supermooi! De klim begint in Innertkirchen en loopt stroomopwaarts met de Aare mee richting twee grote stuwmeren, bovenop is het uitzicht mede dankzij het goede weer geweldig. In de verte ligt de Furkapass met de Rhonegletscher, daar moet ik nog maar een keer voor terugkomen want die past niet in het programma van vandaag. Omkeren en naar beneden maar weer. Terug in Meiringen zegt de klok dat ik nog maximaal een klein bergje kan doen, Br�nigpass dus. Eerst over het vlakke richting Brienzersee om daar wat plaatjes te schieten van het knalblauwe water en dan de Br�nigpass over, een mooie klim maar wel druk met ander verkeer, hoe dan ook een mooi dagje.

Op dag twee moet en zal ik twee zwaardere beklimmingen doen. Na een stevig ontbijt trap ik met de zon in de rug richting Grosse Scheidegg, vorig jaar had ik deze klim al van de andere kant gedaan, gelukkig is dit nog zwaarder. Via diverse toeristische bezienswaardigheden bereik ik zo halverwege het autovrije gedeelte, hier en daar nog een wandelaar en wat puffende MTB'ers en voor me de mooiste bergen van Zwitserland. Misschien was het de vermoeidheid misschien een tekort aan zuurstof maar het leek wel of ik door een schilderij reed. Dankzij een vreselijk laf verzet (30:28) kon ik het beenritme en de hartslag mooi op peil houden en zo kom ik nog een soort van levend boven. Arm- en beenstukken aan en naar beneden maar weer, ik lag voor op schema dus beneden was er tijd voor gebak, lekker hoor. De echte uitdaging volgde nog,over hetzelfde vlakke stuk als de dag ervoor bereikte ik Axalp, vanaf hier alleen nog maar serieus omhoog maar dat weten ze te waarderen bij cyclingcols. Op 1500 meter stond ik middenin het dorpje Axalp, omdat ik nog kon ademen vertrouwde ik het niet en ben daarom maar tot het einde van de verharde weg doorgereden wat nog 300 hoogtemeters extra oplevert, vanaf hier enkel nog grint dus dalen en einde oefening voor vandaag.

Dag 3: de druk is eraf vandaag wordt genieten en wel op de Sustenpass het blijft mooi weer maar de afdaling zal fris worden dus de regenjas gaat mee als windstopper. Dat Zwitserland mooier is dan Oostenrijk had ik vorig jaar al besloten maar dat werd deze en de afgelopen twee dagen alleen maar bevestigd. De beklimming van de Sustenpass is een lange, dan weer steil omhoog dan weer vrij vlak om uiteindelijk met de bekende haarspelden de top te bereiken. Sneeuw en gletschers aan alle kanten en wat andere toeristen natuurlijk. Na de afdaling lekker de benen rust gegeven op het terras en wat in een gondel gezeten, het waren drie topdagen.

Auf wiederluege of zoiets.

Naschrift: behaalde punten adelaarsklassement voor dag 1: 1025+289, dag 2: 963+1149, dag 3: 1032, maakt totaal 4458 punten en staat daarmee net achter de Vegistoemper, maar net voor de kennemerstoemper en Stoemper feminine in het adelaarsklassement

Dag 1: Om een beetje te wennen en de omgeving te verkennen, allereerst een rondje vanuit Murol naar Mont Dore v.v. uitgestippeld. Via de Col de Croix Morand heen en via de Col St Robert terug. De percentages en kilometers naar de toppen staan aangegeven op borden naast de weg, erg handig. Beklimmingen zijn niet al te steil alleen wel veel (toeristisch) verkeer waaronder veel stinkende campers. Naar beneden haal je die zo in overigens :-). Twee cols, 45km en 1000hm verder kunnen er 600 punten voor het adelaarsklassement worden bijgeschreven.

Dag 2:Na een ochtend in de mist, behalve op Super-Besse (met de auto verkend), 's middags toch nog op weg. Nu via Chambon-s-Lac naar de Col St Robert en afdalen naar Mont Dore. Voor de punten nog even op de grote plaat naar de Col de Guery. Na het bord ff doorrijen naar het uitzichtpunt, erg mooi. Terug met een mooi moyenne over de Croix Morand. Totaal 55km en 1200hm.

Zondag 22 augustus was DE dag van de beklimming van de Puy de Dome. Wat is nl. het geval: deze berg mag je niet op met de fiets, BEHALVE op woensdag- en zondagochtend van 07:00 tot 9:00 inclusief afdaling. Onze stacaravan van Vacansoleil (sponsoren we Vacansoleil-continentalploeg gelijk ook een beetje) stond in het schilderachtige plaatsje Murol, een dikke 40km verderop naar het zuiden. Het plan was om vanaf de camping om 6:00 weg te fietsen om royaal binnen de aangegeven tijden bij de Puy aan te komen en de 6 km naar boven te stoempen. Echter, om 5:45 op 22 augustus is het stikdonker in de Auvergne. En omdat het een heldere nacht geweest was ook nog eens steenkoud (zeker ruim beneden 10 gr C) !! Uiteindelijk in het donker met arm-, beenstukken, shirt lange mouw over shirt korte mouw heen en reflectiehemd om 6:15 weggefietst en een mooie zonsopkomst meegemaakt.... Gelukkig weinig andere idioten op de weg rond die tijd :-). Op de Col de Ventouse en Col de la Moreno een beetje opgewarmd en aangekomen aan de voet van de Puy om 7:45 bleek ik niet de enige !! Het tolhokje was niet bezet want fietsers hoeven geen tol te betalen, boffen !! Direkt achter de geopende slagboom begint de weg te draaien om de Puy en te stijgen met 12%. Na 4km sta je op de top op een vrij vlak terrein. Via wat wandelpaadjes kan je aan de zijkant van de Puy komen en van het uitzicht genieten. Na de gebruikelijke fotosessie weer het windvestje aan en rustig dalen want veel slingerende medestoempers op de weg. Het is zeker een fotogenieke, bijzondere plek en een uitdaging om te fietsen (J. Zoetemelk won hier in 1973 een touretappe) maar na 1 keer ben ik toch afgedraaid naar de Col de Ceyssat waar nog punten lagen voor het adelaarsklassement. Bovenop de Ceyssat omgekeerd en terug naar Murol via de Col de la Moreno, de Col de Guery en de Col Croix Morand. Uiteindelijk om 11:00 binnen na 103km en 2300 hm. Je hebt in ieder geval nog wat aan de rest van de dag zo met die starttijd op de Puy de Dome !!

Dag 4: Na een regendag (rustdag ?) was het in de nacht opgeklaard en na het bezoek aan de markt van Murol, werd de Klein Quantum Pro weer uit de caravan gepakt. Even naar Superbesse, Col de la Geneste en in Besse richting de Col St Robert voor de derde kant van deze col. De laatste keer dat de Tour aankwam op Superbesse, won ene R. Rico (met doping ?). De keer daarvoor Soerensen van de Raboploeg, dus het was een beetje een must om de klim van 11% te doen naar het skidorpje dat zomers wordt bevolkt door wandelaars en een enkele fietser (vnl VTTers). In de afdaling van Superbesse nog even de 87km/h aangetikt op deze brede en rechte 11% helling en vervolgens aan de andere kant van de weg even bij Lac Pavin gekeken. Mooi (bijna) rond kratermeertje met terras aan het water (aanrader!). Na 70 km en zo'n 1200hm in remmen op de camping.

Totaal zo'n 275 km gereden met 5700 hm over doorgaans redelijke wegen in een mooi landschap. Voor het adelaarsklassement zo'n 4000 punten bij elkaar gereden, dus dit jaar weer over de 10000 punten totaal. Ben benieuwd of het genoeg is de koppositie over te nemen en vast te houden....

Omgeving en mogelijkheden Puy-de-Dome gebied: 9 punten.

Terwijl de rest van de stoempersfamilie in Itali� aan het afzien was heeft de flying stoemper een mini-alternatief in de Eifel afgewerkt, hier de praatjes met plaatjes. Omdat ik niet ingeschreven had, te laat wist dat ik vrij was, en 900 km in de auto om er 140 te fietsen best wel veel vind dacht ik: dat kan vast anders.... Tot zover de zwakke excuses, nu meer over het fietsen. Na wat gegoogle over het waar te fietsen en waar te slapen werd als uitvalsbasis het lieflijke wijndorpje Dernau gekozen, mooi gelegen in het Ahrtal. Na een dikke twee uur in de auto kwamen we al aardig in de buurt, het zag er nog angstig vlak uit. Plotseling veranderde het uitzicht, de weg slingerde ineens met prachtige bochten naar onder en zo reden we het Ahrtal in, komt het toch nog goed. Ter plekke een kaart gekocht met de mooiste motorroutes (motorrijders houden namelijk ook van bochten) en zo maar eens een rondje voor de dag erop gepland. Het rondje liep via Bad-Neuenahr naar het zuiden, oftewel langzaam bult op. Na zo'n anderhalf uur fietsen vroeg ik me af waar nou die mooie slingers bleven tot ik rechtsaf moest richting Langenfeld. Hier ging de weg tenminste echt omhoog, boven aangekomen direct weer naar beneden richting Acht om vervolgens weer lekker de bult op te rijden naar jawel Hochacht. De N�rb�rgring heb ik maar overgeslagen, via Kesseling naar Ahrbr�ck en daar moest ik kiezen, snel naar huis of toch nog zon bult op, het laatste dus. Via Lind naar Altenahr en daarvandaan nog een lokale op sleeptouw genomen naar Dernau. (stoer) Lang geen Dolomieten natuurlijk maar zo dicht bij huis helemaal zo gek nog niet.

Dag 1: 96 km met zo'n1200 hoogtemeters. Voor dag 2 had ik nog zo'n mooie "motorroute" in de planning maar door een korte aanval van zelfoverschatting kwam ik op eenderde van de rit tot de treurige conclusie dat het hele rondje niet binnen de gestelde tijdslimiet volbracht kon worden, vandaar een ingekort fantasierondje wat leidde tot het volgende: 57km 700hoogtemeters en goed excuus om nog een keer te gaan. Duits asfalt: 9+.

Zondag 5 juli 2009 was het dan zover. Na een korte nacht met weinig slaap, er was tot diep in de nacht een dorpsfeest vlak bij ons hotel Albergo Pider (overigens uitstekend) in het gehucht Wengen, of kwam dit toch door de zenuwen?? Voor het eerst van mijn leven fietsen in de bergen en dan tijdens de Dolomieten Marathon. Want als je het doet moet je het goed doen, toch? Mijn doel was die dag het Sella Rondje uitrijden. Een horloge had ik deze vakantie niet bij me, alle stress van de andere stoempers over te halen en te verbeteren tijden etc. ging aan mij de hele week al voorbij. Wel had ik een hartslagmeter op mijn stuur bevestigd, wetende dat ik onder de 160 moest blijven. Ik mocht met startnummer 564 starten vanuit het groene vak. Drie kwartier van te voren stond ik daar al klaar omringt door veel andere fietsen, muziek, helicopters, geklets met fietsers, sterke verhalen aanhorend en de tijd vloog voorbij. Al snel na de start konden de pedalen vast in de clips en was het dan zover!

Machtig mooi al die duizenden fietsers. Het weer was super. Ik hoefde niet eens mijn jasje aan �s ochtends vroeg dalend van de Campolongo. Toen kwam voor de tweede keer voor mij die week de Pordoi. Wat een omgeving, indrukwekkend mooie bergpieken in de ochtendzon. Ook in de drukte is het hier genieten geblazen. Geweldig om zo�n lint van fietsers de berg op te zien kronkelen en als je achterom kijkt komt daar geen eind aan. Heerlijk als je na 38 haarspeldbochten de top bereikt hebt. De derde col: de Sella-pas vond ik afzien. Die is toch een stuk zwaarder dan de Pordoi. Ik merkte aan de medefietsers om me heen dat ik niet de enige was die dat zo ervoer. Voor en achter me allemaal medefietsers en toch een doodse stilte tijdens de Sella klim, met als enige geluiden: gehijg, gepuf, gezucht, het kraken van frames, spaken en kettingen. Minuten lang was ik zo aan het zwoegen in deze �stilte� tot er ergens achter me een sissende plof opsteeg, daarna stilte en toen steeg er een zacht gelach/gegniffel op uit de groep... en het besef: oeh das balen, een klapband. Na de Sella kwam de Gardena, deze col lijk je bijna cadeau te krijgen na de Sella. En dan al het gevoel: ik heb het gered! Wauw. Corvara binnen rijdend met veel aanmoedigende toeschouwers bezorgde toch wel even een kippenvel-moment. Wat is dit super om mee te maken. En dan toch hierbij mijn eindtijd: 4.09,59.

Mijn fietstijd was 3.49 uur. Ik had me van te voren voorgenomen mijn vocht en energie bij iedere verzorgingspost aan te vullen met al het lekkers en heb dat ook gedaan: veel water gedronken en wat cola, een banaan, koek en een reep, bidons bijvullen met water. Normaal gesproken fiets ik goed op een cola met een Mars, maar die Mars bleek bij de eerste klim al vloeibaar geworden te zijn, dat was dus niet zo�n goed idee. Al met al kijk ik terug op een zeer geslaagde Dolomietenreis.

Eindelijk was het dan zo ver: om 4:30 liep de wekker af en begon voor 7 stoempers de dag van de Maratona. Na een ontbijt in ons hotel in Wengen reden we met auto's om 5:00 naar de start in La Villa. Op een parkeerplaats net voor La Villa werden de fietsen uitgeladen en de wielen gemonteerd om de laatste paar km naar de start te fietsen. De heren stonden om 5:45 in het Pinarello-vak en de enige dame mocht door naar het Sella Italia-vak. Na wat schermutselingen van helikopters kwam om iets na 6:30 de boel in beweging en na twee harmonicabewegingen waren de schoenen ingeklikt. De eerste Campalongo beklimming was druk en de eerste 4 stoempers reden zo goed als mogelijk grupetto naar boven. In de afdaling werd de Stoemper Feminin gepasseerd en op de Pordoi waren er nog drie stoempers en grupetto.

Na de Pordoi-afdaling was dat echter ook over en kwam de Kempenstoemper als eerste op de Sella boven, met daarachter de Zwarte, de steekpenningmeester en de Hunebedstoemper. De vegistoemper lag weer iets verder achter evenals de Kennemerstoemper en de Stoemper feminin. Na de Sella, komt de Gardena met een lange afdaling als beloning terug naar Corvara. Mooi op schema voor een tijd onder 7 uur werd begonnen aan de tweede Campalongo-beklimming en bovenop heb ik even een korte eet-pauze genomen. Erg goed verzorgd overigens de verzorgingsposten (de posten op de Sella en Gardena zagen er ook goed uit, maar geen tijd want het peloton wacht niet....).

Ook in de tweede ronde nog steeds veel medecoureurs in de buurt dus even achterin een groepje laten meezuigen en een sms-je naar NL verstuurd dat het allemaal prima ging. Na de Col St Lucia weer aan de cola en door naar de Giau. Na een uurtje worstelen boven en even minuutje uithijgen voor de lastige maar leuke uitdagende afdaling. In Pocol een gelletje erin gegooid voor de Valparola en de ketting op de 21 gelegd en naar boven gestoempt. Bovenop de Valparola zat "het" erop en in een lange snelle afaling weer terug naar Corvara. Nog even aan de trappers hangen voor het laatste vals plat en binnen in 6:31 !! Doelstelling gehaald !!

Verrassend was dat de steekpenningmeester als tweede van de stoempersklub binnendenderde, ook voor hem. Ergens heeft hij de Zwarte gepasseerd toen deze ofwel een sanitaire- of eetstop maakte. Mooie tijd voor de steekpenningmeester 6:43, is ruim 20 minuten sneller dan 2007. De Zwarte bolde binnen in 6:50 en de verrassing van de dag was de Hunebedstoemper met een tijd (ruim :-)) onder de 7 uur: 6:59:50. De Vegistoemper was na 7:46 binnen en net zo kapot als de rest bij binnenkomst. De Kennemerstoemper heeft de Sellaronde afgelegd in 3:47, ruim 22 minuten sneller dan de Stoemper Feminine. Vervolgens heeft het wiel van de Kennemerstoemper nog de Falzarego gezien want uitgeleend vanwege panne van een kennissen van bouwbedrijf Wessels uit het hotel in Wengen. Na een gratis drankje en pasta werd de auto opgezocht en voldaan naar Wengen terug gereden. Onder het genot van een biertje werden de tijden van internet geplukt en vereeuwigd op de stoempersklub-maratona-shirts !!

Organisatie: 10 punten, omgeving 10 punten.

Hier afdeling Kennemerland!

Na het lezen van alle verslagen op de stoempers-site begon ik enige zorgen te maken omtrent mijn deelname aan de dolimitri. De vele hoogtemeters en trainingweekenden van de andere stoempers waarmee ik dinsdag vertrek alsmede de mijn eigen vrijblijvendheid qua fietsen en de het renoveren van onze zeilboot de afgelopen maanden, deden mij besluiten om een inhaalslag te maken. Ook het feit dat de adelaar nog niet gespot is, wellicht komt dat omdat we hier aan zee alleen maar zeemeeuwen hebben, toch maar een poging gedaan om ook in het klassement opgenomen te worden (weliswaar als hekkensluiter, maar toch). Dus� geen vakantie in eigen land maar op naar de heuvels. Op een redelijke afstand, 900 km op een dag is voor Nils toch wel aardig lang zitten in zo�n autostoeltje, belanden we in Frankrijk op de grens van de Jura en de Ain, in het dorpje Matafelon.

De eerste rit redelijk kort gehouden om te wennen van de weinige km�s in Nederland naar de heuveltjes in Frankrijk. Ik besluit om rond het gelijkgenoemde meer te fietsen waardoor de Col de Matafelon min of meer beklommen wordt (weliswaar de makkelijke kan). Eenmaal rond nog totaal niet moe en besluit de moeilijke kant af te dalen en weer omhoog te fietsen. Voor de statistieken: 23.3 km, 1.04 uur; 331 hoogtemeters (berekend)

Komende dagen zal de Col de Matafelon vaker gefietst worden gezien onze camping aan het meer ligt en de toegangsweg begint bovenaan de col. Leuke start van elke tocht 1 km van ongeveer 6%.

De tweede rit maar is ge�nspireerd naar een deel van de �La forestiere� cyclo welke dit jaar op 26 september wordt verreden. Na een avondje de kaart bestudeerd te hebben dacht ik het rondje wel uit mijn hoofd te weten echter na zo�n 25 km rijd ik een weg in wat later doorlopend blijkt te zijn. Resultaat een klimmetje van 3 km naar het plaatsje Emondeaux. De teleurstelling van de doodlopende weg werd enigszins opgeheven door de komische foto van de plaats welke geschat 1 meter lang was (zie foto). Voor de statistieken: 45.6 km, 2.15 uur; 655 hoogtemeters (berekend)

Met 5 stoempers ipv 6 vanwege ziekte van de gebakstoemper toch een mooie opkomst van de enige echte Stoepersklub.com . Na wat fileleed voor 3 stoempers werd er rond 9:45 gestart voor de 150 km over zo'n 20 heuvels in NL en B. Een van de eerste beklimmingen was de Eyserbosweg en zo ongeveer direkt gevolgd door de Fromberg-andersom en de Gulpenerberg (ook andersom). Vervolgens via de Keutenberg, het plateau van Margraten, de Schilberg en de grensheuvel naar Belgie voor een paar heuvels. De grijze rots was geen suc6. Hij was steil maar het pas gestrooide grind (grijs van kleur !) was lastiger dan het steigingspercentage. Teruggekeerd in NL had de Zwarte van Oosterhout behoefte aan "zijn soepie", een van zijn rituelen tijdens een langere tocht. Bij eet-cafe Boonaparte in Slenaken werd in de remmen geknepen en 5 victoriavlaaien en 1 soep van de dag besteld. Na de geserveerde drankjes werd na enige tijd ook de victoriavlaai op tafel gezet maar van de soep van de dag geen spoor. Nogmaals gevraagd waar zijn soep bleef, begon de Zwarte eerst maar aan zijn vlaai die overigens erg goed was. Na 40 minuten bleek, bij wederom navragen van de Zwarte, de soep van de dag op, maar de nieuwe kwam zo. Na 50 minuten toch maar afgerekend want het vermoeden was dat de vers bereidde soep de soep van morgen zou zijn en zo lang wilden we niet wachten.

Na de lunch hebben we o.a. het Kersenpad, de Pannisberg, de Oude Huls en nog wat ander spul gezien. Allemaal aangegeven met bordjes met naam, stijgingspercentages per 100m (of 200m) en een KIP-rating. Na lopend de finish te zijn gepasseerd vanwege de enorme drukte (16000 deelnemers over 4 afstanden) werd het speldje opgehaald en de auto weer opgezocht. Al met al een erg drukke tocht, goed geregeld met eten en drinken, oversteekpunten ook prima, wegen hier en daar erg slecht, smal en vies (zand, stront, en stenen). Lijkt erop dat routebouwers hun uiterste best doen stoplichten te mijden (2 op hele 150km) via deze achterafpaadjes. Er moeten uiteindelijk wel heel veel mensen overheen en dan ontstaan er opstoppingen. Beetje jammer.

Beoordeling 9 punten. (de dagsoep-affaire telt niet, want geen LM-ravitaillering)

Daar waar de steekpenningmeester en de kempenstoemper hadden gekozen voor de echte 11 stedentocht, heeft de zwarte van oosterhout een alternatief gereden, nl. de wandelvierdaagse van nijmegen in 1 dag. Om 7 uur 's morgens gestart voor de eerste "dag", die van Elst. Deze lus echter de 40 km aangehouden om gezoek in de straten van Arnhem te mijden. De verdere dagen uiteraard de 50 km routes gevolgd. Het is opvallend rustig om deze tijd en na wat geklooi om de GPS routes goed in beeld te krijgen, vlotte deze lus prima en werd Nijmegen na zo'n 1 uur en 30 min. weer bereikt. Voor de "tweede dag" krijg ik gezelschap van Wessel, alias gebakstoemper. De wandelaars noemen dit deel altijd een saaie dag, maar op de fiets zijn die 2 uurtjes niet eens zo saai en het landschap best afwisselend. En zo kom je ook nog eens in plaatsen als Balgoij en Niftrik! De derde lus weer alleen. Het werd nu rap erg warm en het eerste dipje is een feit. Bij het meest zuidelijke punt, Gennep, snak ik naar een pauze met versnapering. Deze komt dan net buiten Milsbeek vlak voor de klim richting Groesbeek bij restaurant de Diepen. Altijd lekkere vlaai. Dit keer echter een soepje om de verloren zouten aan te vullen. Vervolgens volgen dan de voornaamste hoogtemeters van de tocht, naar Groesbeek en door naar Nijmegen over de 7-heuvelenweg. Totaal blijken er toch nog 460 hm in de vierdaagse te zitten. In Nijmegen pik ik Wessel weer op die, na afzeggen van het middagprogramma door zijn dochters, besloten heeft om het 4de rondje weer mee te fietsen. Wederom verlaten we Nijmegen via de kant van Overasselt en spoeden ons via Grave, Vianen naar Cuijk. Bij gebrek aan de pontonbrug nemen we de overvolle pont die gelukkig net aan onze kant ligt als we aankomen. Bij het verlaten van de pont kunnen we even oefenen voor het surplacen op de eerste berg in de Dolemietenmarathon. Eenmaal voorbij de mandjesfietsen beginnen we aan het laatste rechte stuk naar de via Gladiola. Helaas geen tribunes en bloemen deze keer......ook geen 11 stedenkruisje, maar wel 200 km getraind (incl. aanrijroute en terug naar Oosterhout; niet op GPS track).

Geen punten vanwege geen officiele tocht, maar best leuk als training. Voldoende horeca onderweg om ff bij te tanken. En geen blaren!

Aangezien ik nix heb met schaatsen, in tegenstelling tot andere stoempers, maar wel met fietsen had ik me dit jaar opgegeven voor de fiets-elfstedentocht om op die manier een 11-stedenkruisje te halen. De doorgewinterde Steekpenningmeester (27 deelnames !!) deed uiteraard ook mee, andere stoempers hadden helaas andere verplichtingen. Na een goede, maar korte nachtrust in Ijsbrechtum bij de ouders van de Steekpenningmeester, werd er vlot ontbeten en om iets na 6-en werd de 8 km naar de startplaats Bolsward afgelegd. De 13498 andere deelnemers stonden al ver voor Bolsward geparkeerd en het was een drukte van belang. De Steekpenningmeester had de "hoogste startkaart", groep 12. Dat houdt in dat je niet voor een bepaalde tijd mag starten en dat je onderweg ook niet voor bepaalde tijden door mag, je krijgt gewoon geen stempel dan. En geen stempel = geen kruisje !! Onverbiddelijk ! Na de start werd er eerst naar Harlingen (Piet Paulusma gezien !) en Franeker gereden en dan door naar Dokkum met aan de linkerhand de (wadden)zeedijk. Ondertussen heel, heel veel mensen gepasseerd op heel gewone toerfietsen en heel gedateerd materiaal (blokjes met 5 en 6 versnellingen achter, respect !). Ook nog wat smurfen, en koeiepakken gezien evenals een tandem met de achterste persoon andersom erop, heel bizar. Na voor de wind vanuit Dokkum naar Leeuwarden te zijn gevlogen (eindelijk een beetje uit de drukte) werd het laatste stuk naar Bolsward met de rem erop gereden. We waren nl. veel te ver voor op schema om in Bolsward door te mogen voor de zuidelijke lus. Ondanks dat de Steekpenningmeester al zijn charmes in de strijd gooide bij de vrouwelijke stempelaar bleek zij onverzettelijk. We moesten wachten !! Na de noodzakelijk stempel nog even aan de trappers en werd er in Ijsbrechtum in de remmen geknepen voor de lunch, precies om 12 uur.

Na een kledingwissel, het was intussen goed warm geworden, reden we door via Sneek, Ijlst en Sloten naar de tijdcontrole in Stavoren. Omdat dit allemaal zo ongeveer voor de wind ging, waren we weer te vroeg !! Of was de vorm goed? We konden iig rustig de aangeboden karnemelk nuttigen, toen de klep van de koelwagen geopend kon worden. Na het snoepje van een dame in klederdracht in Hindeloopen was het over met het flyeren en moest er tegen de aangewakkerde wind teruggestoempt worden naar Bolsward. Kop-over-kop werd dit laatste stuk afgelegd, waarbij diverse waaiers links en rechts voorbij gestoken werden en om 15:30 waren we binnen: fietsgemiddelde 30km/h over 240km en enkele duizenden ingehaald.

Beoordeling van de tocht: een afwisselende route, met Rode Kliff (beruchte klim in Friesland) met ruim baan voor de fietser. Oom en tante agent houden verkeer tegen. Veel enthousiast publiek langs parcours onder wie Piet Paulusma. In het begin wat druk maar is goed leermoment voor Maratona. van mij krijgt de Friese 11-stedentocht een 10 !!

De kempenstoemper

Dank ook aan de ouders van Steekpenningmeester voor het gastvrij onthaal

Voor mij staat 2009 in het teken van 3 maal "giau", 2 maal in de pyreneeen (jou en jau) en 1 maal tijdens de dolomieten marathon.

Op 19 mei stond gepland om de Col de Mantet plus de Col de Jou te voltooien. Na een dag daarvoor een verkenning per auto te hebben uitgevoerd (waarbij ��n van de kinderen het nodig vond de boel onder te spugen), lijkt dit geen makkelijke opgave. Om 8 uur werd de auto geparkeerd bij de SuperU in Prades. Na een snel ontbijt en een nog snellere gezondheidscontrole werd richting de voet van de Mantet gefietst. Na een makkelijk begin begon de ellende na het dorpje Py. Ruim 6 km lang stoempen over zeer slecht wegdek, wat achteraf nog best goed blijkt! Uiteindelijk na 1 uur en 45 minuten de top bereikt en na het maken van de foto weer naar onder gereden. Met het slechte wegdek, plus tegenliggers en de zeer smalle delen, een gevaarlijke zaak. In Sahorre rechtsaf naar Vernet le Bains voor de doorsteek naar de Col de Jou. Leuk paadje en in Vernet snel richting Casteil. In Casteil veranderde het wegdek van slecht naar zeer beroerd. Het was nu zaak om bij een percentage van 9% om de gaten in het wegdek te slingeren. Toen de weg feitelijk onberijdbaar was geworden maar weer naar beneden gegaan, in een lullig vaartje om de boel heel te houden. Helaas geen foto van een bord op de top, maar gezien de bereikte hoogte is de top behaald. In totaal 72 km met 1940 hoogtemeters.

22 mei stond de beklimming van de Col de Jau op het programma.Om 8 uur wederom geparkeerd in Prades en hier de klim naar boven gestart. In een prachtige klim die erg veel lijkt op het betere Vogezenwerk werd na 1 uur 42 minuten voor het eerst de top bereikt. Vervolgens afdalen naar Axat voor een welverdiend bakje koffie plus een soortement van chocolade tompouce. Hierna dezelfde weg weer terug en na 1 uur 38 werd wederom de top bereikt. Beide kanten prima te bereiden, met in de noordkant een vervelend stukje van 10% waarbij je even moet bijten. Alles bij elkaar weer 2260 hm in een rit van 96 km.

Op 25 mei was de koninginnerit gepland. Helaas was er een verkoudheid opgekomen waardoor er een toevlucht tot de papieren zakdoeken werd genomen. Woensdag 28 mei ff snel een rondje in de omgeving over de zogenaamde Tour Madeloc. Met een flinke tegenwind (en snot in de neus) werd in 38km ruim 900hm afgelegd in 1 uur en 38 minuten.

Op 26 mei dan maar de grote rit. Vanuit Argeles richting Amelie les Bains om van hieruit de Col de Llauro, Col Fourtou, Col Xatard, Col Paloumere en de Col de Descarges te doen. Wederom met een flinke tegenwind werd vanuit Ceret de Llauro bedwongen (ook hier geen bord). Vervolgens naar de Col de Fourtou en na een kort telefoontje voor de juiste route, richting de Xatard. Hierna begon de ellende. Allereerst werd de verkeerde weg richting de Palomere genomen waardoor er weer 200 extra hoogtemeters moesten worden bedwongen. Uiteindelijk op de Paloumere aangekomen. Hier bleek de route naar de Descargues te bestaan uit een grindpad. Aangezien we dit toch echt te ver vonden gaan maar weer afgedaald naar de Xatard. Hierboven de foute beslissing genomen om af te dalen naar Amelie les Bains (beter was geweest via Fourtou en Llauro). In een verschrikkelijke meetrap-afdaling en stijgingen werd uiteindelijk Amelie bereikt. Hier de grote weg naar Argeles volgen dan maar. De benen waren onderhand kapot en de moraal gebroken. Ook een lichte hongerklop, maar omdat er geen insuline was meegenomen moest er voorzichtig worden gegeten. Na een afsluitend rotklimmetje bij Montesquie nog even rustig doorstoempen naar de camping. Met 153 km op de teller en exact 2000 hoogtemeters werd in een gemiddelde van ruim 24km/uur het zwembad bereikt. Helaas was deze errug fris met maar 23 graden.

De Hunebedstoemper

Om de Stoemper Feminine klaar te stomen voor de Maratona dles Dolomiti, toog ze (rond Hemelvaartsdag) samen met de steekpenningmeester naar Zuid-Limburg. In de drie dagen met overigens mooi droog fietsweer werden ruim 2500 hm bedwongen. Ook de steile stukken werden niet overgeslagen. Zo werden oa de volgende bekende 'bergen' genomen: Camerig, Gulpenerberg, Kruisberg, Eyserenbosweg, Cauberg en Keutenberg (zie foto) geslecht. Daarnaast werd zowel het hoogste punt van Nederland (3 landenpunt) als dat van Belgi� (Baraque Michel) bedwongen. De favoriet van de steekpenningmeester: de Sibbergrubbe werd ook een aantal keren bezocht. Nog opgemerkt werd dat het asfalt van de wegen in Belgi� wederom slechter was dan het slechte Belgische asfalt van een jaar eerder. Voor de stoemper feminine: het komt goed in Itali� !!

Even voorstellen, mijn naam is Marcel, buurman van steekpenningmeester, vriend van de flying stoemper. Qua sport, wekelijks, in de wintermaanden, met z'n drie�n rondjes schaatsen op de Skeg in Deventer. Ook heb ik 100km op Weissensee en 150 km en 200 km op Flevonice gereden. Verder skeeleren en fietsen. Helaas van dat laatste iets te weinig. Maar met een te grote mond toch altijd wel weer zin in een uitdaging.

Om zes uur vertrokken richting Geleen en op de snelweg vloog Bas vanaf Vaassen achter ons aan. Om acht uur zaten we op de fiets in het altijd zonnige Geleen. Over het weer hadden we de hele dag niet te klagen, maar die hellingen, in mijn ogen hele bergen, in de ogen van de andere twee heren "hopjes". De eerste paar beklimmingen was ik nog best enthousiast (hartslag 190) en de rechte afdalingen waren ook om verliefd op te worden (top 68 km/u), maar ongeveer op de helft, na het zoveelste "hopje", schoot bij mij de kramp in m'n benen echt van m'n kuit tot m'n lies. Na wat schudden en een bidon water ging het wel weer en net toen ik weer op de fiets zat, kwamen mijn fietsvrienden even kijken waar ik bleef.

De heren hebben mij de hele route eigenlijk op sleeptouw genomen. Zij op 'het gemakkie' ik op 'm'n max'. De route ging verder door Belgi� en Duitsland, prachtige route, schitterende omgeving, 'k heb er zelf niet veel van gezien, maar van horen zeggen dan....... Er waren vier verzorgingsposten die eigenlijk wel voldeden, echter bij de laatste, zo'n vijfentwintig kilometer voor het eind, was ons echte Limburgse vlaai beloofd en die was dus op,......(aaaahhh) toch te langzaam gefietst. Op tien kilometer voor het eind had ik mijn laatste dip. Na negen uur en een beetje had ik toch weer een trots en voldaan gevoel. Hierbij wil ik de Steekpenning Stoemper en de Flying Stoemper bedanken voor de voortreffelijke begeleiding.

Naschrift van de steekpenningmeester: voor de route 9 punten, echter 2 punten aftrek voor geen vlaai, in totaal dus 7 punten

Op 26 april was het de beurt aan de Stoempers Peter, Marcel, Oscar en Wessel om de Twan Poels ( oud beroepsstoemper, nu plaatselijk makelaar ) klimclassic te rijden. Het parcours voerde ons naar de heuvels rondom Nijmegen met de alom bekende Zevenheuvelenweg en de klim naar attractiepark Tivoli in Berg en Dal. Als laatste was daar de venijnige klim naar hotel Val Monte waar Stoempers Marcel en Peter als eerste boven waren. Stoemper Wessel kreeg daar toch even een tik van de man met de bekende hamer omdat hij de klim ervoor in Beek iets te voortvarend omhoog reed. Stoemper Oscar fietste er eveneens zeer voortvarend naar boven. Na de Nederlandse Heuvels achter ons gelaten te hebben ging de tocht Duitsland in waar in feite het de rest van de tijd zouden blijven rondfietsen. Dit met de nadruk op rondfietsen want het was veel draaien en keren bij tijd en wijlen, maar niet op een vervelende manier. Het was een afwisselend parcours met regelmatig klimmetjes ( totaal ruim 1000 hoogtemeters ) en vele mooie koolzaadvelden. Er waren een paar stops waar wat versnaperingen te verkrijgen waren. Dit was natuurlijk niet voldoende voor de heren Stoempers en er werd dan ook een 50 tal kilometers voor de finish een gebakstop gemaakt in het centrum van Kalkar. Koffie en Torte waren van prima kwaliteit ! Een aanrader dus !! Overigens werd Stoemper Wessel hier tot � Gebakstoemper � gedoopt. Een memorabel moment���� Na de bidons weer te hebben gevuld werd het laatste de van de tocht aanvaard. Dit werd door de heren zeer voortvarend als eenheid gereden, hetgeen perspectief biedt voor de komende tochten. Na een netto fietstijd van 5 uur werd de finish in Ottersum bereikt. Al met al een mooie tocht met een prachtig fietsweertje. Een aanrader en goed voor een 8.

Zaterdag 18 april 2009 stond de achtste editie van de toerklassieker op het programma. Regelen om mee te doen was haast nog een grotere opgave dan het rijden zelf, want ondanks overbelaste servers was de tocht binnen dertig uur volgeboekt.
Donderdag en vrijdag voorafgaand aan de klassieker had het zeer hard geregend in het limburgse land. En hoewel zaterdag droog begon, lag stonden de plassen hier en daar nog op de weg en lag er veel steenslag op het parcours. Gevolg: veel, heel veel lekke banden gezien onderweg. Het groepje waar ik mee op pad was voor het derde achtereenvolgende jaar, ontkwam met drie lekke banden en helaas ook nog een valpartij met lelijke schaafwonden, niet aan de pech.
De Geulhemmerberg is het eerste klimmetje dat al binnen drie kilometer beklommen moet worden, maar heerlijk om lekker warm te trappen. Daarna gaat het langere tijd op en af, maar het serieuzere werk begint vlak voor het Drielandenpunt rond de 90ste kilometer. Mijn favoriete klim van deze tocht. In de haarspeldbochten met bar slecht wegdek aan Belgische zijde (hoe lang zijn ze daar al aan de weg aan het werk...?) merkte ik dat de hoogtestage in Oostenrijk afgelopen augustus me goed had gedaan.

Het venijn zat 'm in de staart.
Vlak voor de Kruisberg genoten van een prachtige lange afdaling. Wat lastiger is de Eyserbosweg, waar als ik het me goed herinner het klimmetje voortgaat net op het moment dat je denkt dat je er bent. De meest gevreesde Keuterberg kent iedereen natuurlijk op zijn duimpje met een steil begin van 20%, maar is eigenlijk goed te doen en het is dan nog maar tien kilometer voornamelijk afdalen naar de Cauberg. De organisatie had geleerd van vorig jaar (pluim!) en de finishverplichtingen (verwijderen chip en fietsbordje) anders georganiseerd, zodat we dit jaar fietsend omhoog konden (en niet zoals vorig jaar de helft moeten lopen).

Met 12.000 officiele deelnemers en nog enkele duizenden zwartrijders is de tocht zeer druk, waardoor je continue geconcentreerd moet rijden. Er heerst een gezellige sfeer en dat is ook wat waard. Wel is de tocht erg goed en professioneel georganiseerd met goede verzorging onderweg. Een verkeersvrije route ala de Otztaler zou fantastisch zijn, maar niet realiseerbaar. Kortom: als je de tocht rijdt met de instelling om een dagje gezellig te trainen, dan heb je een leuke dag.

Afgelopen maandag hadden de Hunebed Stoemper en de Zwarte van Oosterhout weer eens afgesproken om een gezamenlijke training te houden. Ditmaal was de veluwe het decor. Startplek was de parkeerplaats van de Karwei in Apeldoorn-Noord. Om exact 1 uur vertrokken de heren voor een expeditie richting posbank. Na de stoplichten (zeeeer onhandig ingesteld) in Apeldoorn te hebben achtergelaten, werd de eerste beklimming gelijk aangevat. Naar boven bij "De Naald". Een korte sanitaire stop bovenop en vervolgens rechtsaf richting hoog-soeren. Na wat schermutselingen werd na 40k de voet van de posbank bereikt. Hier werd een leuk lusje van 20k gedraaid alvorens de koffie met appelgebak genuttigd werd. Helaas was de kersenvlaai op, maar de verse muntthee van de zwarte was uitstekend.

Met een lichte tint op het gelaat van het overheerlijke zonnetje (je zou toch moeten werken op zo'n dag) vertrokken de heren voor de beklimming van de favoriete klim van de zwarte: de snippendaalse weg. Het record staat op 4 minuut 20 om en nabij. Aangezien de hunebed stoemper de gehele dag al onafgebroken de betere klimmer was (je moet niet een heel weekend op een wijngaard staan te klussen) was de verwachting dat hij in de buurt zou komen. De zwarte leek aan het einde herboren, hij haalde de hunebed stoemper in, maar deze liet dit niet over zijn kant gaan en plaatste een jump waar menigeen jaloers op zou zijn. Na een lekkere klim bij de emma-pyramide werd weer richting A'doorn gekoerst. Met een lekker briesje in de rug stonden de rode verkeerslichten weer te wachten. Na exact 4 uur en 103.1 km stonden de beide heren weer bij de karwei. In totaal toch weer 710 hoogtemeters gemaakt. Het beloofd nog wat voor de rit naar de zon van de 11e!

Om de kou van Nederland te ontvluchten hadden La Stoemper Feminine en de steekpenningmeester bedacht om in maart een week naar de zon te gaan. Daarnaast wilde La Stoemper Feminine zichzelf (ten opzichte van anderen) testen om de kans op volbrengen van de maratona in juli in beeld te krijgen. Bij het zoeken naar de verschillende mogelijkheden bleek er buiten individueel niet veel aanbod te zijn. Dit kwam ook omdat we er een trainer bij nodig hadden. Aanwijzigingen binnen een echtpaar komen nou eenmaal 'anders' over dan als een professional hetzelfde (of erger) zegt. Na telefonisch contact met Henk werd het Lanzarote olv inderdaad Henk Lubberding.

Hieronder een embedded youtube-filmpje van de inwijding van de FP3

Na op de zaterdagmiddag doorweekt te zijn geraakt op de vaste route van St Oedenrode en Schijndel, heeft de Kempenstoemper met zijn gedroogde&gepoetste Specialized acte de presence gegeven op de toertocht Veldhoven georganiseerd door TC Brabantia. De start was op camping Molenvelden net achter Veldhoven (gezien vanuit Ehvn) alwaar het niet druk was met auto's en/of mountainbikers. Na een vlotte inschrijving (3,5 euro voor de clubkas van Brabantia) de camping afgereden en aan de 45km route begonnen. De route was bijna geheel over onverharde paden maar het aantal uitdagende single tracks was matig. De uitpijling was uitstekend. Wel werd er veel gebruik gemaakt van de vaste route, opletten dus dat je niet op de automatische piloot de verkeerdekant opgaat. Het zand was wel zwaar, veel zuigende stukken waar je normaal vlot doorfietst. De pauze was dus welkom.... De pauze-versnapering waren prima in orde: soep, thee, sportdrank, ontbijtkoek, krentenbol. En ook hier was het niet druk. De organisatie had ook gezorgd voor oversteekbrigadiers hier en daar en bij terugkomst was er een afspuitmogelijkheid (niet nodig :-)). Al met al een hele degelijke tocht. Voor de route en organisatie een 7.5 !

Op woensdag 4 maart hebben de Hunebedstoemper en de Zwarte van oosterhout een geheime training gehouden. Eens kijken of dat nieuwe Italiaanse raspaardje van de hunebedstoemper een beetje pit had..of dat ie alleen maar mooi was. Plaats van handeling was het Sallandse land en de Holterberg. Vanuit de geboortegronden van beide stoempers, Deventer, vertrokken. Het weer viel helaas een beetje tegen. Nogal fris en toch wat spatjes. Niet zoals beloofd door Piet P. Dus helaas niet de geplande 4 uurs duurtraining, maar een verkorte, wat intensievere tocht van 2,5 uur. Het was in de omgeving niet erg veranderd, zodat de opgeslagen routes in de hoofden nog steeds klopten. Met de wind mee via Lettele, Okkenbroek, het altijd mooie Haarle in een vlot tempo naar de Nijverdalse kant van de Holterberg gereden. Daar bleek de Holterberg ook ineens Nijverdalseberg te heten! Maar goed, hij zag er nog hetzelfde uit. Aldaar was het gedaan met de duurwerk hartslagen en werden de duivels ontbonden. Het nieuwe karretje kwam prima uit de verf (elke trap was raak!). Dus niet alleen mooi, maar ook goedgekeurd in de praktijktest. In Holten gedraaid om de 10% helling na lange tijd weer eens aan te vallen. Daar moest de Hunebedstoemper toch een klein gaatje laten, maar dat was volgens zeggen om niet te ver in het rood te gaan...Maar goed, ook de zwarte was in maart wel een beroerder tegen deze helling opgefietst. Gelukkig windje mee naar boven op de Noetselerberg (bijna net zo snel als op de heenweg naar beneden!). Vanuit Nijverdal de route weer op duurtempo teruggefietst naar Deventer, alwaar ons een lekker bakkie koffie wachtte.

De alternatieve alternatieve 11-stedentocht

Door de mindere weersomstandigheden op 20 januari jl op de Weissensee (zoals te lezen in het verslag van die dag) hadden Bas, Marcel en de steekpenningmeester nog geen 200 km tocht gereden. Gelukkig is er Flevonice, hier organiseren ze enkele malen per jaar een toertocht van 200 km. Kort na de Weissensee besloten we dat we op 7 februari aan de start zouden staan. De steekpenningmeester moest nog wel worden overgehaald omdat hij zich in februari wilde voorbereiden voor een fietsweek in maart op Lanzarote. Maar een lange duurtraining is altijd een uitdaging voor de steekpenningmeester. Bij de start om 7.00 uur was het nog donker. Er was regen voorspeld, maar tijdens de start was het droog. Er stonden circa 70 rijders aan de start voor de 200. De eerste ronde (de Flevonice ronden zijn 5 km) werd gebruikt om de kwaliteit van het ijs te voelen. Immers de dag ervoor was het bijna 10 graden geweest! Het ijs bleek buiten een paar hobbelstukjes goed te zijn, maar het was geen glij-ijs zoals op de Weissensee (en menig 400 m baan). Het grootste voordeel met de Weissensee was dat er geen scheuren in zaten. Onze eindtijd werd op basis van het ijs en de behoorlijke wind ingeschat tussen de 10 en 11 uur. Gelijk in de eerste ronde werd de slagorde bepaald: de steekpenningmeester op de kop, daarachter Bas en vervolgens Marcel. Eea conform de door Bas bepaalde tactiek. Het bleef tot circa 8 uur donker, maar door de baan was verlicht zodat dat geen problemen gaf. Het bleef zolang donker doordat het bij tijd en wijle meer of minder licht regende. Na ruim 2 uur was de eerste 45 km afgelegd en werd de revitailering uitgebreid met krentenbollen ed. De hele dag was er voor iedereen voldoende eten (banaan, (sinas)appel, belegd brood ed) en drinken (thee, AA-drink, bouillion, ('s ochtends ook koffie!)). Prima! Zoals te zien op de foto onstaat er achter de stoempers altijd een bus In de zesde ronde werden we voor eerste keer ingehaald door de groep met Alfred Knikker (de latere snelste man), voor ons een goede prestatie. Na 4,5 uur werd de 100 km gepasseerd. Een tijd beneden de 10 uur gloorde. Na 150 km net binnen de 7 uur begonnen de spieren te protesteren, maar ja 50 km hadden we al vaak geschaatst, zodat dat toch geen probleem moest zijn. Echter de steekpenningmeester kreeg last van zijn rugspieren en ging dieper! zitten, waardoor de andere mannen meer de wind kwamen en het tempo iets omhoog ging. Hierdoor werd het niet eenvoudiger. Drie ronden voor het eind gingen de armen van de steekpenningmeester van de rug naar de benen omdat het anders niet meer ging. Na 9 uur 48 min werd de finish gehaald. De zon was doorgebroken en Natasja ving ons op. Bas en Marcel reden hun eerste 200 km: prima gedaan mannen! De steekpenningmeester had ook nog niet eerder 200 km op de kop geschaatst.

De allereerste officiele toertocht van de Kempenstoemper deze winter op een mooie zondagochtend in Brabant. Wel een beetje gure wind, maar dat mocht de pret van de harde ondergrond niet drukken. Het was ruim beneden nul bij vertrek vanuit Eindhoven voor de 13 km naar de start in Mierlo. Achetraf beter naar de vaste route kunnen rijden en daar de tocht oppikken maar de inschrijving was in ieder geval goed geregeld: bewaakte fietsenstalling en snel weer op weg. De uitpijling was ook prima, alleen zonder lenzen is het wat lastig de richting van pijl van ver te zien. het eerste gedeelte leidde naar de vaste route van Mierlo maar na een paar km hierop geraced te hebben ging het binnendoor richting Someren/Lierop om de Strabrechtse heide heen. Na de splitsing met de 35 km volgden er een paar (kleine) mooie stukjes langs een stromend beekje. voor de rest was het veel racen ook vanwege de ondergrond (gemiddelde op de route over 45km, precies 24km/h). Maar goed ook dat het hard was want enkele broekbossen aldaar werden ook doorkruist. Na de pauze, met een wafel, tomatensoep of snert, sportdrank en thee werd er weer richting Mierlo gekoerst. Op gevaarlijke kruisingen werd het verkeer geregeld door de leden van tc Mierlo waarvoor hulde. Na dik 43 km weer terug aan de kerkstraat in Mierlo en het laatste stukkie naar de start (weer tegen de wind in) gelaten voor wat het was en aan de 13km naar huis begonnen. Nu met wind mee:-))...