|
| Klik op de fotocamera bij het verslag voor de foto's van de spy-cam en de routekaart. |
|
| Klik op het kompas voor een GPS-track. |
| Datum | Tocht | Beoordeling |
| 30 oktober 2011 | Akkertje, Eindhoven | 8 |
| 1 en 2 oktober 2011 | Gulbergen24 | 9 |
| 17-18 september 2011 | Homeride | - |
| 6 augustus 2011 | Toertocht Heerde | 8,75 |
| 31 juli 2011 | Arlberg-giro (A) | 9.5 |
| 10 juli 2011 | Maratona dles Dolomiti(I) | 10 | juni 2011 | Zwarte Woud (D) | - |
| 13 juni 2011 | Elfstedentocht 229km | - |
| 29 mei 2011 | Drentse Dorpentocht 165km | 7 | 28 mei 2011 | Jean Nelissen Classic 165km | 9 |
| 15 mei 2011 | Grenslandklassieker 150km | 8 |
| 8 mei 2011 | Twan Poels Classic 115km | 7 |
| 1 mei 2011 | omloop Math Salden 150km | 7 |
| 9 april 2011 | Heuvelentocht Twello 125km | 7 |
| 20 maart 2011 | maratonschaatsen, door de steekpenningmeester | - |
Twee keer per jaar organiseert de TC Woensel een toertocht vanuit buurthuis het Akkertje in Stratum, Eindhoven. Deze bij de Kempenstoemper bekende tocht gaat o.a. over de Strabrechtse heide en normaal gesproken is dit al een degelijke tocht. Door de weersomstandigheden was het deze keer extra mooi: weinig wind, zon en relatief hoge temperaturen zorgden voor prachtige herfstkleuren. Met name de eikebomen waren bijna dieprood, erg mooi. De inschrijving verliep vlotjes, ook was er een bewaakte fiestenstalling ingericht. De uitpijling was weer super, geen een keer fout gereden !! Bij de pauze was er snert maar de Kempenstoemper is daar geen liefhebber van. Een plak peperkoek is ook prima. Verder was er ook thee en andere eetbare dingen, prima verzorgd dus. Na de pauze nog een 15 km te gaan langs bos en hei, over single tracks en bredere karresporen. Weer terug bij het Akkertje zat deze toertocht er eigenlijk te snel op. Volgende keer de 60km tocht...
Beoordeling: 8 punten
De Gulbergen is een andere naam voor de Razobbult bij Nuenen, inderdaad een afvalberg waar de gemeente Nuenen een soort van recreatiefunctie aan toe wil kennen. Om dit te promoten is de TC Nuenen gevraagd iets te organiseren op de Gulbergen. Uit hun creatieve hoed is de Gulbergen24h challenge gekomen. Een mountainbike-evenement waarbij 24 uur lang in estafettevorm of individueel rondjes van bijna 8 km op en rond de Razobbult moeten worden afgelegd. Ook was er zaterdag overdag een 6-uurs estafette georganiseerd. Het Holst Centre heeft veel jonge sportieve medewerkers en een mtb-team van 8 personen, waaronder de kempenstoemper, was snel gevormd. Tijdens de challenge heeft het Human++ team van Holst Centre ook nog ecg-opnames gemaakt van de rijders en ook van Rudi van Houts, kampioen NL bij MTB en iemand die 24 uur individueel ging rijden. Holst Centre had daarom ook naast een plek op het camping gedeelte een tent in het promodorp vlakbij de wisselzone, erg handig.
De start was om 13:00 met de 24h en 6h rijders tegelijk maar omdat de Razobbult over een breed pad opgereden werd was er geen sprake van opstoppingen. Rudi van Houts was na 16 minuten terug met Belgische rijder in zijn wiel die vorig jaar 3de was op de Crocodile Trophee Down Under. Daarna werd het een paar minuten stil en kwamen na 18 a 19 minuten de volgende rijders. Het parcours was heel aardig: zoals gezegd eerst de bult op over een breed pad, dan eraf over een smal paadje met 180 graden turns, vervolgens richting het kanaal, erover over een tijdelijke brug (aangelegd voor evenement) en dan door het bos naar camping Wolfsven waar de 4km controle zat. Vervolgens over het strandje van het Wolfsven waar het best druk was met o.a. topless dames omdat het 26 gr. was dat weekend en weer terug door het bos naar de brug. De route in het bos was afgezet met wit lint, ook best handig in het donker bleek 's nachts. De deelname met een bedrijfsteam was best prijzig maar er werd dan ook goed voor de teams gezorgd met een ontbijtpakket en pastabuffets op zaterdag en zondag.
De uitslagen van de challenge vind je hier en als we niet zo'n trage Taiwanse rijder hadden gehad (34 en 37 minuten over een ronde) waren we strak 4de geworden !! Ter vergelijking de Kempenstoemper deed er minder dan 20 minuten over overdag en zijn teammaten reden rondetijden tussen de 20 en 23 minuten....
Dit is de link naar de rondetijden. Check ronde 8, 9 en 10 :-).Nog even over in de nacht rijden, afgezien van dat je bioritme dit niet zo op prijs steld, of is dit de leeftijd ?, gaat dat opmerkelijk goed. Voorwaarde is wel dat je genoeg licht hebt. En dan liefst wat op je stuur en op je helm zodat je ook alvast door de bocht kunt kijken. Holst Centre had voor hun team een setje Hope verlichting gekocht, erg goed hoor. Je kon hier goed mee op konijnenjacht in het bos. Check de rondetijden van rondes 24, 25 en 26 die ook door Kempenstoemper zijn gereden, een klein beetje langzamer dan overdag maar niet echt veel.
Al met al een leuk evenement met een leuke sfeer (Brabantse gemoedelijkheid) en een frietkar... Uitpijling een 10 :-) , veiligheid ook prima geregeld. Totaal 8,5 punten voor de Gulbergen24 challenge. Foto's en film komen nog
Zaterdag 17 september was het dan eindellijk zover: de HomeRide 2011. Met een team van 9 man binnen 24 uur van Groningen naar Maastricht. 500km en dag-en-nacht rijden. De weerberichten waren vooraf niet al te best, er zou een stevige zuidwestenwind staan en veel regen. Dit boezemde eenieder vooraf al wat angst in, het zou een barre tocht worden. De Hunebed stoemper rijdt in het Wehkamp Cycling team en stond gepland voor de laatste 300km vanaf Arnhem. Speciaal voor dit evenement had de Hunebed stoemper zijn Pinarello opgeleukt met een nieuw setje wielen.
Na een "pep-talk" van ambassadeur Michael Boogerd en de teamvoorstelling klonk om 15:30 het startschot. Helaas had Wehkamp geen trui veroverd ondanks dat de 3-hoofdige kinderjury toch bestond uit 2 koters van ondergetekende... Tijdens de rit naar Dwingeloo gingen al gauw de hemelsluizen open en werden de renner getrakteerd op een verfrissende bui. In Dwingeloo werd ervoor gekozen om het niet verplichte rustpunt links te laten liggen en er werd lekker doorgereden naar Zwolle. In Zwolle was een feestelijke ontvangst waarbij veel collega's aanwezig waren. Na een korte verzorging en montage van de verlichting werd koers gezet naar Apeldoorn, waar het volgende rustpunt lag. Alles verliep voorspoeding en rond middernacht werd Arnhem bereikt. De regen van het eerste uur was weer vergeten en iedereen maakte zich klaar voor een korte etappe van 40km naar Nijmegen.
Helaas werd dit een waterballet. Bij Elst/Oosterhout (dus bij de Zwarte!!!) gingen de sluizen even vol open en kliedernat en onderkoeld aangekomen in Nijmegen na nog diverse malen verkeerd te zijn gereden. Met een heerlijke warme soep achter de kiezen en enigszins opgewarmd gingen we de nacht in naar Tilburg. Met een lekkere constante snelheid van 31 km/u werd er lekker doorgereden door Brabant in de nacht. Dankzij de goede verlichting van de Landrover en volgauto ging dit allemaal zeer veilig en kwam na de stop in Heeswijk-Dinter al snel Tilburg in het vizier. Met het gebruikelijk geslinger door de stad werd dan ook het checkpoint bereikt. Hier bleek maar weer eens dat er goed werd gereden, aangezien de groep van Michael B. met diverse amateurs slechts 15 minuten voor ons lag.
Na wat gegeten te hebben werd koers gezet naar Veldhoven. Even voor Veldhoven kwamen we spontaan (?!) de Kempenstoemper tegen die na een avondje stappen de zware benen eruit aan het rijden was. Met een lekker tempootje werd dan het ontbijt in Veldhoven bereikt waar Michael Boogerd een beetje ziek was dat Wehkamp er al weer aan kwam. Na een ontbijtje op het servies van Yvon Jaspers (waar was ze??) de laatste etappe naar Maastricht in. Met de Kempenstoemper op kop werd met gemiddeld 32 km/u Achel aangedaan waarna even later de Kempenstoemper weer ri Eindhoven vertrok. Met deze snelheid in de benen werd rustpunt Weert bereikt en na een korte stop werd de ride hervat richting Sittard.
Bij de McDonalds hier stonden de laatste 40km op de planning. Bijna de gehele ploeg reed nu weer mee. En na het wisselen van een wiel (lekke voorband) kon ook de Hunebed Stoemper weer aanhaken. In de Limburgse heuvels werden gelukkig de meeste zware klimmen vermeden, maar helaas liep het toch nog een paar keer goed omhoog. In Valkenburg werd het team weer compleet gemaakt en om 13:58 werd de finish op de markt in Maastricht bereikt. Al met al een mooie tocht, maar het navigeren op GPS in het donker moet de volgende keer toch echt beter. Hierdoor hebben we toch veel tijd verloren en kwam je niet snel genoeg aan fietsen toe.
De zwarte had een week voordien gepolst of er nog animo was om na de Dolomieten marathon weer een een gezamenlijk tochtje te doen maar helaas veel afzeggingen wegens werk, vakantie, tuinperikelen of simpelweg geen vergunning, waardoor er slechts drie stoempers aan de start stonden in Heerde om de snelle Maratonabenen te testen: de vegistoemper, de zwarte zelf en uiteraard de thuisfietser, de steekpenningmeester.
De weersvoorspelling was niet zo best, dus niet in het witte Maratona outfit gestart, maar in het clubtenue. We hadden gekozen voor de 100 km (zodat we voor de buien binnen zouden zijn) en vertrokken om klokslag 9 vanaf het clubhuis van de plaatselijke club de Futbol. Het eerste uur werd flink doorgereden om een buitje te omzeilen dat de steekpenningmeester op de buienradar had gezien. Daardoor was het moyenne op een derde van de tocht exact 33,3 km/h, maar heb ik eigenlijk geen idee hoe de route precies ging. Misschien geeft de tracklog van de vegistoemper hier nog wat info over..... Het 2de uur iets rustiger aan gedaan in de "heuvelzone", waarna na zo'n 60 km gestopt werd voor een bakkie en een heerlijk sukje appelgebak bij ��n van de steekpenningmeester's favoriete adressen in Elspeet. Toevallig was daar ook een controlepost, dus zaten we wel tussen de stinkende mannen. Na de pauze was de tank weer vol en werd het tempo langzaam maar gestaag weer opgevoerd. De mannen van het clubje dat eventevoren had aangesloten kwamen iig niet meer op kop. De zwarte zag op de teller dat het moyenne langzaam weer richting 33 aan het opschuiven was en liet daarop de Dellen met zo'n 45 km/h onder de wielen doorschuiven, waardoor Heerde weer werd bereikt in 3 uur en 2 minuten �n in droge omstandigheden. Missie geslaagd: Moyenne 33,2 km/h.
Punten: 8,75
parcours over mooie Veluwse wegen, autoluw en hulde aan de
oversteekhulp! verzorging ook op tijd en OK:8,5 punt.
0,25 extra voor de bewaakte fietsenstalling bij de start.
Tijdens de wintersport in Sankt Anton am Arlberg had ik een folder gezien waarin de eerste editie van de Arlberg-giro op 31 juli 2011 werd aangekondigd. Het toeval wilde dat we net de familie-zomervakantie hadden besproken en deze cyclo op het eind van de vakantie eraan konden plakken. Een mooie gelegenheid om de bergen eens per fiets te beklimmen ipv met de lift en om Sankt Anton in de zomer te bezoeken. Via het hotel
Op papier is de Arlberg-giro niet een van de lastigste cyclo's, 2 beklimmingen in 148km, maar het is wel een mooie. Na het 4de startschot van het kanon (!), de eerste 3 waren voor de blokken voor mij, kon ik om 7:10 de hoofdstraat van Sankt Anton achter de neutralisatie-Audi aan, op weg naar de Arlbergpass. Vanuit het dorp gaat het direkt omhoog om na een km of 6 bij St Christoph het hoogste punt van de Arlbergpas te passeren, 1795m u.M.. Tijdens deze km's zo ongeveer al het hele eigen startblok ingehaald en ook een flink deel van die ervoor. Het ging eigenlijk best lekker. Bij Hospiz in St Christoph dit keer geen tijd voor koffie met apfelstrudel want de afdaling van 32km naar Bludenz lag te wachten. Na een 10-tal steile kilometers, kwam ik een groepje en werd er flink doorgetrapt over vals plat naar beneden, naar Bludenz, hoogte 571m u.M. Vanaf daar begint de klim naar de Bielerhohe (of Silvretta) die het laatste stuk van 14km via een tolweg naar iets meer dan 2000m u.M. gaat, over een mooi kronkelweggetje, en eenmaal bovenop kom je op een soort plateau met een stuwmeer en mooie vergezichten. In het aanloopstuk zitten een paar hopjes en daar zag ik kans twee groepjes van 20-30 man naar voren door te schuiven want op de vals platte stukken bleven er nog veel aanklampen. Zoals gezegd een mooie klim en het klimmen ging ook heerlijk: beetje spelen met de versnellingen, bochten optimaal benutten en "en danseuse" veel deelnemers ingehaald. Na de top een makkelijke afdaling van ruim 40km waar ik dus weer een bus acher me aan kreeg. Eerst liep de bus niet lekker, maar toen de niet-meewerkende elementen eruit waren, ging het vlot kop-over-kop verder en achterhaalden we een aanzienlijke groep net voor we richting Sankt Anton terugdraaiden. In een flink peloton werden de laatste dikke 20km over de Arlberg-panoramastrasse afgelegd. Ik moet toegeven dat ik blij was het Galzigbergstation in de verte te zien want dat is bekend van het skien en het beste was er wel vanaf. Uiteindelijk was ik voor 12 uur al weer terug in Sankt Anton, met een gemiddelde boven de 30km/h, een eindtijd van 4:47, de 168ste plaats overall, en 41ste bij de Masters. Boven verwachting gereden want van te voren had ik gerekend op een tijd tussen de 5 en 6 uur. Na een aantal glazen cola, red bull, en een bord pasta, aangeboden door de organisatie, lekker gedouched in het hotel en 's middags nog lekker wezen wandelen met de familie in het natuurgebied bij de Rendlpistes. Al met al een mooie afsluiting van de vakantie.
Parcours: 8,5 punten. Duidelijke seingevers, neutralisatiewagen, mooi shirt, verzorging prima: 1 punt extra. Alleen geen diploma oid. Totaal 9.5 punten
Omdat het een van de mooist en best georganiseerde cyclo's is, is de Stoempersklub in 2011 weer naar Zuid-Tirol getrokken om deel te nemen aan de 25ste editie van de enige echte Maratona. Net als in 2009 met een flinke groep: 8 personen waaronder twee debutanten. De Hunebedstoemper had een mooi hutje geregeld via EnRoute: Hotel Serena in Pedraces. Mooie kamers met ruim balkon, zwembad, zonneterras (tot ong. 5 uur) en sauna. Prima uitvalsbasis om eens wat passo's te verkennen voorafgaand aan de Maratona. De Hunebedstoemper heeft zich helemaal uitgeleefd op de klim naar Wengen, de Campalongo (vv), de Pordoi, de Gardena (2x), de Fedaia, de Falzarego, de Furcia, de Sella, klim naar Pederoahut en de Passo Erbe. Andere stoempers hebben het wat rustiger aan gedaan om te kunnen vlammen op de Maratona. Hieronder staan de links van de Vegistoemper naar de tracks. Op de vrijdag zijn de Hunebedstoemper en de Kempenstoemper de Passo della Erbe opgereden. Best een mooie pas, stuk rustiger dan de meer touristieke Sellaronde maar wel veel vliegen. Vanaf de Erbe kan je door naar het Gardnerdal en via de complete Passo Gardena weer terug naar Corvara maar dat hebben we niet gedaan. Lekker espressootje met apfelstrudel bovenop bij de Rifugio Erbe in de zon was ook prima. Op zaterdag hetzelfde recept: nog een lekker stukje fietsen naar de Pederoahut en onderweg genieten van de diverse rotspartijen. Bij de hut lekker lang blijven hangen en dit keer een ander taartje geprobeerd. Beide tochten zijn helaaas niet op GPS vastgelegd dus geen track
Dan is het zaterdagmiddag en zijn de fietsen gepoetst om zondagochtend heel vroeg uit de stalling gehaald te worden worden voor 147 km over 4200 hoogtemeters. Zondagochtend 5:00 gaat de wekker en even later zit je dan wat muesli en broodjes weg te kauwen (bwuh). Vervolgens de kleertjes aan en naar de fiets. Om iets voor 6 sta je dan in je startvak samen met duizenden anderen. Helikopters vliegen heen en weer, er wordt nog flink getoileteerd en verwachtigingen gekoesterd. Dan wordt er om 6:30 afgeteld voor het eerste startvak en staan de koppies al wat strakker... Na een minuut of 10 mogen we dan de weg op en een paar minuten later komt het peleton van het Pinarellovak echt in beweging en zet koers naar de start en de Passo Campalongo. Op de Campalongo is het druk, heel druk. Via voornamelijk de linkerkant van de weg wring ik mezelf naar voren. Na een aantal kilometer roept de Hunebedstoemper dat ik niet op hem hoef te wachten en nog een paar kilometer later merk ik dat de Zwarte en de Steekpenningmeester ook niet meer in mijn wiel zitten. Door de drukte heb ik ook Monique niet gezien op de Campalongo... Die mocht iets eerder starten vanuit het Sella Italia vak. Na de afdaling van de Campalongo volgt de Passo Pordoi waarop je wel eigen tempo kunt rijden. Eigenlijk had ik verwacht daar weer gezelschap te krijgen van de Zwarte maar niet dus. Zijn de benen dan zo goed ? De Sella en de Gardena deden ook niet echt pijn, het ging dus best lekker. Terug in COrvara na 2:32, mooi op koers voor ongeveer dezelfde tijd als 2009. Bovenop de Campalongo voor de eerste keer fourageren en water bijvullen. En dan in de afdaling even opletten en met een goed groepje meeliften naar de voet van de Col St Lucia. Dit keer niet gestopt op de St Lucia maar direct door naar de Giau. 10km met 10% gemiddeld, dan wordt het stil in het peloton... Voor mijn gevoel ging het beter dan in 2009, vooral de laatste kilometers, of zouden het de Q-rings zijn geweest ? Bovenop even drinken en dan een mooie snelle afdaling naar de voet van de Valparola. Het mooiste is hier zoveel mogelijk uitgepierde deelnemers voorbij te rijden... Onderweg al gezien dat er een snellere tijd dan 6:31 van 2009 in zat. Bijna bovenop de Valparola wordt het weer drukker want daar komen de deelnemers van de 106km vanaf de Falzarego er weer bij. Dan nog twee kilometer tot aan de boog en daarna afdalen naar Corvara. Uiteindelijk na 6:18 binnen, 13 minuten sneller dan 2009 en weer de snelste Stoemper. Goede benen, dus toch......
Prima organisatie, wel kan je bijna niet anders dan via een organisatie zoals Enroute startbewijzen regelen als je met een groep wilt. Er zijn zoveel inschrijvingen dat er nl. geloot wordt. Bij aankomst weer pasta, worst en voldoende drinken (op de finish en in de sporthal te krijgen). Enige minpuntje was het maratona-shirt: deze is verschrikkelijk LELIJK (net als de finisher-pet, borg van 10 euro voor chip teruggevraagd dit keer, zo lelijk). Nou ja, dan maar het gratis vestje over het shirt, daar kan je je nog wel in vertonen.... Score toch 10 punten want over smaak valt te twisten, toch :-)
maandag 4 juli (Campalongo-Pordoi-Falzarego), dinsdag 5 juli (Gardena-Fedaia-Campalongo), woensdag 6 juli (Furcia), donderdag 8 juli alleS (=Sella andersom), zondag 10 juli (maratona Vegistoemper), zondag 10 juli (maratona Steekpenningmeester)In combinatie met een wandelvakantie heeft de zwarte nog wat punten gescoord voor het adelaarsklassement van 2011. Plaats van handeling: het hoch-schwarzwald; overnachtingplaats Todtmoos. In deze fase van de voorbereiding op de dolomieten marathon moesten er wat kortere intensieve trainingritjes gemaakt worden en liefst bergop. Dat kwam dus prima uit. Eerst een uurtje of 4 wandelen in de D1 zone en vervolgens nog een uurtje of 2 de hartslag omhoog (of andersom). Vanuit Todtmoos een 4 tal leuke ritjes gemaakt. Todtmoos ligt zelf in het hart van het hoch Schwarzwald op zo'n 800 meter hoogte. Vanuit hier kun je de hogere toppen beklimmen tot maximaal zo'n 1400 meter. In een ritje van een uur of 2 heb ik steeds zo'n 1500 hm gemaakt. Steigingspercentages tussen 6 en 14%. Dus lekker intensief allemaal. Omdat de nadruk in deze week op het wandelen lag heb ik niet heel goed steeds de kleinere weggetjes gezocht. Moet zeggen dat de grotere wegen, zoals de weg van naar de Feldberg en de Notschrei vanuit Todtnau wel wat te druk zijn (beregaf gaat nog wel). De route naar Belchen (de 3de hoogste top en tevens de hoogste top per racefiets te bereiken (1400 m.) was weer wel prettiger qua drukte.
Dag 1 de huisberg (de Hochkopf) van Todtmoos naar de Weissenbachsattel (1080 m) gedaan van beide kanten. Leuke klim van zo'n 5 km vanuit Pr�g en 3,5 km vanuit Todmoos. Dag 2 de Belchen beklommen, incl dezelfde Reichenbachsattel van dag. Pittig klimmetje wel(11 km lang en een paar vieze steile stukjes)! Je kunt vanuit Schonau naar de pas op zo'n 1100 m. hoogte. Vanaf daar afslaan naar de skilift en verder achter de skilift langs voor de laatste 4 km. Kon het eerst niet vinden en het leek een grindpad naar de top. Dus fiets in de auto gegooid en aan de wandeltocht begonnen naar dezelfde top. Vanuit de top zag ik dat er wel een geteerd weggetje naar de top lag. Het bleek dat je ca. 100 meter over dat grindpad moest en het na een slagboom weer asfalt werd. Toch na het wandelen weer de fietsbroek aangetrokken om de punten ff te halen! En dus een echte bike-run-bike gedaan die dag. Op dag 3 gewandeld op de Feldberg. Fiets meegenomen en vervolgens de Feldberg afgedaald. Vanuit Todnau de Notschrei beklommen (druk! geen aanrader). Vanwege de dreigende regen weer dezelfde weg terug en via Hochkopf naar Todtmoos. Dag 4 zelfs nog een heel leuk klimmetje gevonden naar de Krunkelbachhutte op 1250 m. hoogte, vanuit Bernau -dorf. S'morgens waren we daar wandelend geweest en er bleek ook een teerweg te liggen. Beetje jan steile wand klim: 4 km lang met stukjes van meer dan 15%. Vervolgens naar Schonau gedaald en vandaar een even zo leuke klim terug naar de Weissenbachsattel. Leuk binnendoor, kleine weggetje, veel bochten en zo'n 6 -9 % volgens cyclingcols.com
Al met al een mooi gebied om eens een trainingsweekje te houden. Afstand per auto viel me wel iets tegen. Waar Google maps 6 uur en 15 min berekende was het toch wel iets langer met zeker 7,5 uur, mede door drukte weliswaar. Todmoos is een leuk plaatsje met voldoende eetgelegenheden en ligt rustig midden in het Schwarzwald. Andere goede opties in de buurt zijn Todtnau of Schonau. Je kunt echter ook juist niet midden in het Schwarzwald overnachten, maar in het dal aan de westkant onder Freiburg, bijvoorbeeld in Munstertal of zelfs in Freiburg. Je start dan vanaf ca. 200 m hoogte en kunt dan nog wat langere klimmen doen (tot 1000 m hoogte verschil), zoals de Schauinsland en of Notschrei vanuit Freiburg. voordeel is ook dat de aanrijroute dan iets korter is. Nadeel is dat de keuze van de tochten wat beperkter is omdat je altijd eerst dezelfde berg over moet. Nog ff kijken of ik ook punten kan krijgen voor de Krunkelbachhutte. Zal de hoogteprofielen doorsturen naar cyclingcols.com!
Maandag de 13e juni was het weer zover: de 11-stedentocht! Na een mooie week (en eigenlijk een mooi voorjaar) begon het 's ochtends om 3.00 uur te regenen. De voorspellingen waren eerst miezer daarna regen gevolgd door buien en dat is uitgekomen. Ik was dus blij met de meegenomen schoenhoezen en een regenjas. Omdat ik in eerdere jaren altijd moest wachten tot ik doorkon bij de tijdscontrole in Bolsward (na de eerste ronde) ben ik een half uurtje na de tijd op de startkaart (groep 17) om half 8 gestart. De eerste uren waren voornamelijk voor de wind, zodat ik vlot in Franeker was. Tussen Franeker en Dokkum kreeg ik twee keer een lekke band (een combinatie van niet geveegde fietspaden en regen blijft voor de fietsbanden nog 'dodelijk').
Na Dokkum trok de wind aan en werd het (even) droog. Na het appeltje van Bartlehiem kwam Leeuwarden in zicht. Na een nat lastig stuk werd de soep in Bolsward precies op de gewenste doorkomsttijd bereikt. Een kwartiertje later kon ik aanschuiven aan de eettafel in IJsbrechtum. Na wat thee, cola, brood en de traditionele vla werd om half 2 begonnen aan het laatste rondje. Op het eerste stuk tot Stavoren bleek de tegen wind toch zijn tol te hebben geeist en werden de medefietsers in grote getalen opgeveegd (12500 voor mij gestart en 1500 voor mij gefinished). Na het laatste stuk voor de wind werd om half 5 gefinished. Van de negen uur was het toch drie uur droog. Zo werd voor mij de 29e keer de natste 11-stedentocht tot nu toe. Het was echter gelukkig niet de koudste.
Op zaterdag 28 mei was weer een mooie fietsdag voorspeld, met veel zon en lekkere temperaturen. Op de planning stond voor de Hunebed Stoemper de "Drenthse Dorpentocht". Deze rit wordt georganiseerd door De Peddelaars in Hoogeveen in samenwerking met NOAD uit Peize. Na een de "warming-up" van 15 km (Wijster-Hoogeveen) gestart met de 150km. De eerste lus ging richting Drouwen waar de eerste stempelpost zich bevond. Over bekende wegen werd een toch wel saaie eerste 50km afgelegd. Kan natuurlijk komen doordat veel stukken zich al in de vaste trainingslusjes bevinden. Wel een tot aan de stop een stuk (kilometertje of 30) meegereden met een grote groep van de Peddelaars. Groep was me iets te groot en die maar bij de stop in Drouwnen na een kopje koffie achtergelaten.
Vervolgens gestart met de lus die is uitgezet door NOAD. Dit was een aangename verrassing. Mede door het mooie weer werd er heerlijk door het rustieke Drenthse landschap getoerd. De tocht deed nu dan toch zijn naam eer aan. Verschillende dorpen werden doorkruisd. Na weer 50 km werd wederom de rustplaats in Drouwen aangedaan. Minpuntje hier was dat het appelgebak helaas al weer op was. Hadden we dat toch de eerste keer moeten nemen. Afijn na een colaatje weer richting Hoogeveen. Hier verzandde de route weer in de saaiheid van de eerste lus. Na 30km had de Hunebed stoemper het zin er dan ook af en werd via de reguliere trainingsroute richting Wijster gepeddeld. Met ruim 150km voor de dag werd Wijster bereikt.
Waardering: 7 punten waarbij aangetekend moet worden dat dit voornamelijk te danken is aan de lus van NOAD!
Zaterdagochtend heel vroeg was de Kempenstoemper naar Vianden gereden om daar samen met de Vegistoemper en de Zwarte van Oosterhout de Jean Nelissen Classic te rijden. Ook sloten nog twee Velomedianen, Remco en Bart, zich aan bij het drietal zodat de teller op 5 stond voor de start. Begonnen wordt de JNC met de zgn grote buitenlus van 134 km, waarna er nog een extra lusje wordt gereden rond Vianden, de binnenlus. Op het programma van de buitenlus staan 13 klimmetjes varierend van kort, 700m tot wat langer werk van 7,6 km. De zwaarste in de lus is de Rampe de Putscheid met gemiddeld 10 % over 2,4 km en een max perc. van 14%. Deze begon al na 6 km dus iedereen was nog lekker fris. Het weer was toen ook nog fris maar werd in de loop van de dag steeds beter en bij aankomst in Vianden na de buitenronde hadden we gewoon perfect weer gehad voor een dagje stoepen.
Tijdens de buitenlus was echter de cranck van Bart gaan kraken in het oversized bracket van zijn Beone Pearl Pro. Bij consultatie van de fietsenmaker in Diekirch (tweede pauze) bleek dat eea uitelkaar gehaald moest worden en de FM adviseerde niet teveel kracht te zetten op de klimmetjes. Na enige twijfel heeft Bart vervolgens de kortere route naar Vianden terug genomen terwijl de overig 4 via de Cote de Broderbour, Foret de Beaufort, Pic de Hoesdorf en de Col de Marxburg terugdraaiden naar Vianden. In Vianden werd afscheid genomen van Remco die sociaal met Bart terugging naar NL, maar het beste was er bij Remco toch ook wel af (beetje maagproblemen). De drie stoempers hadden alleen nog de Bauler Hochebene, De Montee Charly Gaul en de Mur de Richard Est (voorheen muur van Vianden), samen goed voor ruim 600hm, voor de wielen. De Mur is echt het finale-klapstuk, met een max van 23% en gemiddeld 10,5% over 1500m, soort van Stockeu. Met enig gestamp, gehijg en gevloek kwamen we uiteindljk toch wel boven maar na 166 km was het goed geweest. Al met al was het zo'n 7 uur rijden, heuvel op heuvel af, een goede generale voor de Maratona.
Waardering: parcours een 8.5, verzorging 0.5 punt erbij (genoeg eten en drinken overal), uitpijling prima over autoluwe, goed aangelegde en schone wegen. Het startgeld was 15 euro voor na-inschrijvers, voor een toertocht royaal, maar als je zorgt dat je moet tanken in L dan verdien je dit weer terug (prijsverschil 0.32ct/liter euro-benzine!) Totaal 9 punten
Ondanks dat deze tocht op de agenda stond was er maar 1 stoemper aan de start: de Kempenstoemper. Hij had gezelschap van Remco van fietsclub Velomedia die in juli mee gaat als gaststoemper naar de Dolomietenmarathon. Het begon al goed: om 8 uur was er een plensbui in Geleen, dus de derriere was gelijk nat na de vlotte inschrijving (met bewaakte fietsenstalling). Vervolgens ging het over het bekende werk, Cauberg, Loorberg, Camerig en 3-landenpunt, naar de Hoge Venen. Richting het stuwmeer waar de lange klim lag te wachten dwars door de natuur zonder gemotoriseerd verkeer. Eerst werd er echter een korte sanitaire stop op het hoogste punt van Nederland gehouden na 54 km en aldaar de reserves aangevuld met een gevulde koek (aangeboden door de organisatie). Voorzichtig via de natte, vers geasfalteerde weg aan de Belgische kant van het drielandenpunt (origineel 4-landenpunt want vroeger had je ook nog Moresnet, google maar..) naar beneden en vervolgens richting de Wesertalsperre. Op de foto Remco die even de rug strekt op de dam.
Bovenop de dam zaten we vorig jaar nog in de zon met behoorlijk aantal stoempers, nu was het echter afschatten wat te doen: terug over de dam voor de 170km of voor de dam afdraaien en de klim afsteken en 150km rijden want de lucht was geheel donkergrijs en zwaar van de regen. De keuze werd vergemakkelijkt doordat het spontaan begon te regenen en aldus werd besloten de 150km te doen. er komen nog genoeg klimmetjes.... De eerstvolgende 30km werd er geen enkele medefietser meer gezien alleen een verfrissende stortbui was ons deel. Na de taart in Simpelveld (zonder Hulsberg) werd er naar Trintelen geklommen alwaar naar het noorden werd afgedraaid.
Na nog een stortbui, een paar halve buitjes, veel dreigende luchten (zie foto) en nog ergens een fotomoment in de stromende regen waren we weer terug in Geleen. Gelukkig reden we de laatste 20km in de zon waardoor we enigzins opgedroogd bij de auto's kwamen. Bijkomend voordeel voor Remco was dat door de kortere afstand dan gepland hij de kampioenswedstrijd van Ajax kon luisteren in de auto en de Kempenstoemper de finale van de Giro op de Etna kon zien.
Beoordeling: degelijke tocht met mooie weggetjes, goed uitgepijld, nette verzorging incl. vlaai ! Totaal 8 punten.
Hoewel deze tocht eigenlijk geskipt was dit jaar wegens onvoldoende animo, was er toch een gaatje in de agenda bij zwarte voor de zondagmorgen. Het parcours is immers vlakbij en de weergoden waren ons nog steeds goed gezind, zodat er een last minute afspraak werd gemaakt met de TC Vianen (Cuijk) met Helma P en Wim van B. om daar eens een rondje mee te fietsen. Aangepast aan de wensen aldaar, dus de 115 km dit keer. Nou gaan ze daar altijd voor dag en dauw weg, daarom een truuk toegepast om zelf vanuit Nijmegen te starten en de TC op een afgesproken plaats in Groesbeek te ontmoeten (wel een startkaartje laten kopen, want die jongens in Gennep doen ook hun best). Zo gezegd zo gedaan. De zwarte was om 8:12 op de afgesproken plek (3 minuten voor de afgesproken tijd), maar de vogels waren al gevlogen. Uiteraard werd dit telefonisch doorgegeven. Er zat niets anders op om de achtervolging in te zetten om het gat van 10 minuten dicht te rijden. Nou moest ik volgens mijn planning toch nog een stukje intensief doen dus kwam het eigenlijk wel goed uit...Vanwege het vroege tijdstip waren er maar weinig springplanken onderweg en al helemaal geen fietsers die me een helpende hand toestaken....Gedurende een 45 minuten volle bak gereden tot eindelijke de blauwwitte shirts van de TC Vianen zichtbaar werden, even voor Kleve. Daarna even bijgekomen en rustig meegepeddeld tot de stop in Kalkar.
Gelukkig had men dezelfde traditie als de stoempersklub de laatste 2 jaar en werd bij de plaatselijke bakkerij de altijd overheerlijke Kuchen getest voor u. En wederom weer zeer aan te bevelen. De terugweg was voornamelijk wind mee en niet veel hoogteverschil meer, op de Kartenspielerweg na, waar de gaskraan nog even flink werd opengedraaid om de twee net daarvoor voorbijsprintende renners te arresteren. Netjes via de route teruggereden naar Gennep alwaar de teller op 120 km stond (incl. naar parcours toerijden) en 680 hm. Vanuit Gennep grotendeels via het beginparcours teruggereden naar Nijmegen, nog een paar extra heuveltjes gepakt tot aan 950 hm en 155 km. Ook de 115 km route is een leuk rondje. Meestal is de tocht wat eerder, half april. Dan zou het wel ideaal zijn. Nu wat minder uitdagend, maar door extra lusje is ie OK. Gelukkig gaat deze route ook via Kalkar, dus altijd de moeite waard!
punten: parcours, organisatie: 8 (ook gevaarlijke oversteekpunten af en toe bemand!) bewegwijzering: hier en daar (nog) niet in orde; waren zo'n beetje het eerste clubje en hebben de voorrijders ingehaald. -0,5. (gelukkig track van vorig jaar bij). bevoorrading: eerste stop is veel te vroeg (na half uurtje); laatste stop geen gebruik van gemaakt, want net na Kalkar (met heerlijke taart).: min 0,5.
Totaal 7,0.
GPS-Track: geen, volgt wellicht nog.
Zondag 1 mei stonden er maar liefst 5 stoempers aan de start van de Omloop Math Salden, uiteraard vanuit Limbricht, home-base van de sponsor en naamgever van de tocht. Meestal is deze tocht pas in juni, maar dit jaar dus in begin mei. Waar het vorig jaar nog verzengend heet was in Limburg, was het dit keer een prima fietstemperatuurtje en ook nog droog. Wel stond er een strakke zuid-ooster. Dit jaar gekozen voor de 150 km (want vroeger in het seizoen). Na het gebruikelijke uurtje inrijden over relatief vlak parcours werd de heuvelzone aangedaan met de volgende heuvels die ik me na een week nog herinner: Doode man weg, Oude Huls, Kruisberg, Eijserbosweg, Fromberg. Verder nog een aantal leuke beklimmingen om de 1600 hm vol te maken.
Al met al blijft het een leuke tocht. Niet te druk en voldoende klimwerk, ook in deze 150 lus zo vroeg in het seizoen. Wel vonden we de bevoorrading wat karig. Alleen wat H2O bij post 1 en pas op de Fromberg na zo'n 130 km was er een wafeltje en sportdrank beschikbaar. Wel uiterst aardige dames van de Red Bull Geef een Blikje Weg Service. Jammer dat ik dat spul dan niet hoef... De punten: parcours en organisatie: 8 Bevoorrading: min 1 punt.
Totaal: 7,0
De weersvoorspellingen waren prima dus de nieuwe kleding met korte mouwen kon uit de kast. Na de gebruikelijke vertraging bij de start, ditmaal omdat er op twee lokaties op elkaar gewacht werd en er bovendien dubbel was ingeschreven, werd er rond 9:20 koers gezet langs de Ijssel richting de Posbank. Met een lekker windje in de rug werd het eerste stuk van 30km tot de Lange Juffer vlot afgelegd. Op het vals plat van de Lange Juffer werd de vorm van de diverse stoempers al eens getest en eenmaal bovenop moest er vervolgens tegen de stroom fietsers van de toertocht uit Veenendaal worden ingeroeid. Dit duurde tot voorbij de stempelpost in Oosterbeek dus dat was oppassen want de tegemoetkomende groepen waren een stuk groter dan die van de toertocht van ETT Twello. In Rosendael was er ook nog een ongeluk gebeurd: iemand van de Veenendaal-toertocht tegen een auto geklapt, jammer. Na de eerste stempelpost werd er weer noordwaarts gedraaid en in Otterlo werd aangelegd bij het pannenkoekenhuis om de suikerspiegel weer wat op te krikken. Daarna via Hoenderlooo de Veluwe weer af en na "de bus" te hebben bestuurd door de weilanden ten zuiden van Apeldoorn, was de stoempersklub in 4 uurtjes effectieve fietstijd weer terug in Twello. Het parcours was ten opzichte van vorige edities hetzelfde. Goed voor een punt of 7, uitpijling in orde, bij de tweede stempelpost een versnapering en drinken. Al met al een degelijke toertocht om het seizoen mee te starten. Totaal een 7.
Afgelopen maandag starten de flyingstoemper en de steekpenningmeester voor hun tweede schaatsmarathon. Bij eerste marathon in december was reeds gebleken dat we in de kopgroep konden finishen. Bij schaatsen betekent dat dat je in de uitslag wordt opgenomen. Bij deze tweede marathon over 50 ronden had trainer Jan een kompleet aanvalsplan gemaakt. Halverwege moest de steekpenningmeester aanvallen en dan maar zien wat er van komt. Als hij teruggehaald zou worden moest de flyingstoemper het afmaken, de rest zou dan immers moe zijn. Na de start nestelde de flyingstoemper zich dus achterin het peleton. De steekpenningmeester probeerde naar voren te komen, hetgeen resulteerde in het gebruiken van teveel ijs (lees buitenbochten). Na 22 ronden reed de steekpenningmeester plots alleen voorop. Een doorkomst later riep trainer Jan dat 'ze' stilvielen, dus werd nog even aangezet. In de 26e ronde zette het peleton vervolgens orde op zaken en werd de steekpenningmeester teruggehaald. Gelukkig kon hij wel weer aanklampen. Achteraf bleek dat de snelste ronde werd gereden toen de steekpenningmeester terug werd gehaald.
Vervolgens was het de beurt aan de flyingstoemper. Hij wist dat hij moest wachten tot (bijna) het eind, maar de vorige keer kwamen we de laatste vier ronden niet meer naar voren. Dus maar drie ronden voor het einde ging hij 'aan' . Maar omdat hij van achteren kwam en het peleton nog uit 25 man bestond kwam hij maar tot de tweede stek (bij het ingaan van de laatste ronde). In de laatste ronde gingen er nog een paar overheen, zodat de flyingstoemper 9e werd. Dit is de eerste top 10 notering ooit op een schaatsmarathon voor een stoemper, zowaar een prestatie!!