Toertocht verslagen

In zijn vakantie onlangs naar Sicilie heeft de zwarte een zwarte berg beklommen. En niet zomaar ��n....jawel, de Etna! E�n van de nog actieve vulkanen in Europa. De gefietste beklimming was die van de zuidzijde, vanuit Nicolosi naar het hoogst bereikbare punt op de weg, Rifugio Sapienza op 1921 m. hoogte. Van thuis waren pedalen en eigen (weg)schoenen meegenomen. Deze aldaar op de leen-MTB, een prima Specialized S-works, gemonteerd en vertrokken (toen het weer nog mooi was). Gelukkig geen dag gewacht, want anders was het mooi mispoes geweest (volgende dag sneeuw op 1200 m.). Een en ander is vastgelegd op de gevoelige plaat door de witte van Oosterhout, die toen verder toch nix te doen had....Dus maar met de huur-fiat-punto (huiskamervraag: wat was de kleur van die fiat??) meegereden en wat gefilmd.

De Etna is per fiets van een aantal zijden te beklimmen: noordzijde vanuit Linguaglossa tot ca. 1800 (kan zelfs helemaal vanuit zeenivo vanuit het mondaine Taormina) en vanaf de zuid(oost)zijde naar Rifugio Sapienza op 1921 meter, 2 routes. Uitvalsbasis Nicolosi of Zafferana (beiden op ca. 700 m.). Dat wil zeggen: op de weg. Gemiddelde percentages zo'n 6 a 7 procent, dus allemaal heel goed te doen. Maar dan kun je het ook wat spannender maken en vanaf Rifugio Sapienza over een mtb track doorfietsen / ploeteren (want dit stuk is allemaal 10% plus) naar 2900 meter, vlakbij de nog actieve kraters (Etna is 3300 m hoog). Dat laatste was dus wel het plan. Maar helaas kwam ik erachter dat je dat dus niet in december moet doen. Dan ligt er namelijk sneeuw! Die sneeuw lag nu zelfs al op 1600 m en de weg-top op 1900 m kon je nog nog net zonder gevaar per huur fiat bereiken. Dat betekent dus wel een dikke meter bevroren nattigheid op 2900 m. Ook een klein stukje van de track zat er niet in vanwege een naderende onweersbui. Dus helaas betekende dat na het bedwingen van de de top, rechtsomkeert naar Nicolosi voor een kommetje hete soep.... De wegbeklimming is op zich niet heel moeilijk. Varieert van 4 tot max 9%. Een paar pittige stukjes van zo'n 7-8 % (4 km) is wel het lastigste. Boven 1500 meter stond er nog wel een aardig briesje, waardoor enkele stukjes wat taaier werden, maar al met al wel te doen. Zelfs op dikke banden (toch aanzienlijk meer rolweerstand). Na 2 weken lekker eten en weinig training deed ik er zo'n 1,5 uur over (hoogteverschil 1220 m). Dat kan beter, maar er waren dus verzachtende omstandigheden ;-)) Er zijn door de plotseling opkomende bui helaas geen beelden van de afdaling, maar dus wel van de beklimming!

Via mijn werk kwam ik begin dit jaar in de gelegenheid om de New York marathon dit jaar mee te lopen. Mijn eerste. Ik dacht dat dit is een kans die ik moet grijpen. Hoe gaat dat nou, zo�n voorbereiding op zo�n groot stuk hardlopen. Gelukkig trainde ik al een keer per week via mijn werk onder leiding van een goede atletiektrainer. Zeker als je begint met marathonlopen is deskundige begeleiding geen overbodige luxe. De trainer maakt persoonlijke schema�s aan de hand waarvan je wordt klaargestoomd voor de uiteindelijke marathon.

Ik ben in mei begonnen met de basis die ik al had uit te bouwen naar trainingen van ca 1,5 uur. Dan kom je al aardig in de buurt van de halve marathon, dus eind mei al de eerste halve marathon gelopen in IJsselstein. Met 27 graden was het een hete race die ik afsloot in 1.34. Ik was dik tevreden. De weken erna heb ik nog een aantal malen langere trainingen gedaan en kortere tempotrainingen, die ervoor zorgen dat je je snelheid niet verliest. Dit resulteerde eind juni in een regenachtige halve marathon in Weesp in een tijd van 1.30.

Eigenlijk net zo belangrijk als het trainen is de rust die je moet inbouwen. Het aantal rustmomenten is eigenlijk meer dan ik in eerste instantie verwachtte. Je moet een beetje aanvoelen dat wanneer je goed bent hersteld je weer gaat trainen in je zogenaamde �supercompensatie �. Als je dan weer traint dan boek je de meeste vooruitgang. In juli heb ik in verband met vakantie wat rustiger aan gedaan en ben in augustus weer volop gaan trainen en ook al 30 km in een training gelopen. Eigenlijk zonder al teveel problemen. Onze �zwarte van Oosterhout �heeft zich ook nog een keer als fietsbegeleider /coach opgeworpen. Dit met loopfrequentieteller en natuurlijk het broodnodige �natje en droogje�want het was erg warm die dag. Het bleek dat ik met pasfrequntie van ca 90 per minuut een behoorlijk zuinige loopfrequentie had waarbij je gestel zo min mogelijk wordt belast. Door de kleinere, snellere pas land je meer op de middenvoet, waardoor spieren e.d. minder worden belast. Dit in tegenstelling tot de haklanding. Marathonlopen is proberen zo zuinig mogelijk te lopen en het moment van uiteindelijke vermoeidheid zo lang mogelijk uitstellen. Ik liep die dag in 3 uur 36 km. Dat gaf wel vertrouwen. Begin september stond er nog een halve marathon in Beneden-Leeuwen op het programma. Dat begon er toch wel op te lijken en verbeterde naar 1.27. In de tijd daarna tot half oktober heb ik nog tweemaal 35 km getraind en nog wat kortere wedstrijdjes gelopen voor de snelheid. De 35 km gaat nu in training naar 2.43 min. Er is dus nog steeds een goede progressie. Vanaf half oktober is de �tapering off begonnen� . Dit is de afbouw van de marathontraining waarbij de tempotrainingen eigenlijk achterwege blijven en de trainingen max 70 min zijn in het feitelijke marathontempo. Bij mij ligt dat in de buurt van de 13 km per uur. In de week voor de marathon wordt er enkel nog licht getraind en ligt de nadruk op rust en koolhydraten stapelen. De marathon loop je immers grotendeels op je reserves. Vier november is het uiteindelijk zover. Een tijd van rond de 3.15 zou binnen de mogelijkheden moeten liggen. Ik zie wel. Uiteindelijk is het ook een hele happening waarvan je ook moet genieten� Jullie horen nog hoe het is gegaan!

Een echte traditie begint het te worden. Om de twee jaar een fietsreis in een bijzonder land. Zo was het na twee keer Cuba (2005 en 2007), Zuid-Afrika in 2010 en op 25 juli 2012 eindelijk zover: de lang verwachte reis naar Kyrgyzstan begon. Kyrgyzstan is een oud Sovjetrepubliek en een nog jong land: het staat sinds 1990 op eigen benen. Het grenst aan Kazachstan (noorden), China (oosten), Tajikistan (zuiden) en Uzbekistan (westen). http://maps.google.nl/maps?hl=nl&tab=wl De hoofdstad Bishkek ligt op 800 meter. De gemiddelde hoogte is 2.750 meter en 40% van het land ligt boven de 3.000 meter. Vanuit de hoofdstad zijn de met sneeuw bedekte bergen in het zuiden al goed te zien. (Had ik toch ook mijn snowboard mee moeten nemen!) De door Lonely Planet omschreven religie van de Kyrgyzen is treffend: �The Kyrgyz adopted Islam relatively late and limited it to what could fit in their saddlebags.�

De hoofdstad

Bishkek is een vriendelijke hoofdstad met veel groen, weinig hoogbouw en veel auto�s. We hebben ons laten vertellen dat in Kyrgyzstan meer auto�s dan de zes miljoen inwoners (!) zijn. Het autopark bestaat hoofdzakelijk uit het in Duitsland en Nederland ingeleverde milieuonvriendelijke oude auto�s en Lada�s. Gelukkig kom je die luchtvervuilers alleen rond de hoofdstad tegen. Om de drukte van de hoofdstad en de vele wegopbrekingen rond Bishkek (de Chinezen leggen een snelweg aan die dwars door het land loopt), werden we na ruim een dag acclimatiseren op ruime afstand van Bishkek gebracht. Het fietsen kon beginnen!

De fietstocht

Onze fietsreis was met een kleine groep, een gids die Duits sprak en een chauffeur. We fietsten voornamelijk over half verharde wegen, die zeer rustig waren. Soms hadden we tientallen kilometers achter elkaar wasbord (zie foto�s). Het eerste deel van de tocht was rond het Issyk-K�l meer. Een groot diep meer, dat een siltig is en daarom nooit bevriest. We overnachtten bij mensen thuis, in een joert of in een tentje.

Het tweede deel voerde door de fantastische valei gelegen ten oosten van de lijn Kochkor en de Dolonpas en ten westen van Salton-Sary. De tocht door deze vallei was voor mij ��n van de indrukwekkendste delen van de reis: de weidsheid en de rust waren fenomenaal. Na dagen nauwelijks verkeer, was de onverharde en heel stoffige klim naar de Dolonpas met veel (vracht)verkeer zwaar. Dat de wegen ook niet ongevaarlijk zijn, is te zien op de foto van de gehavende truck die we boven op de Dolonpas langs zagen komen. Hierna volgde een traject naar het S�ng-Kul meer, dat boven de 3.000 meter ligt. De ligging, de prachtige wolkenluchten en het onberekenbare weer in de bergen maakten dit ��n van de mooiste plekken om een paar dagen te vertoeven. Het vierde en laatste deel ging weer naar het noorden richting Bishkek, waarbij de T��-Ashuu pas de laatste hindernis van formaat is. We hadden na weken fietsen weer asfalt en op een normaal gesproken zeer drukke weg, was op deze zondag en het vroege vertrek de niet verlichte en 3 kilometer lange tunnel met eenrichtingsverkeer voor vrachtauto�s goed te doen. (Overigens zou de tunnel volgens onze reisbeschrijving 12 kilometer lang zijn�) Twee passen hebben we niet helemaal kunnen fietsen: aangekomen bij de Shamalduu-Jylgapas was de avond ingevallen en richting Song-K�l was het te gevaarlijk vanwege een hevig onweer.

Het eten

We eten wat voorradig is en van het seizoen: fruit (regelmatig abrikozen, soms appels). Alle dagen vers witbrood met jam, tomaten, komkommer en kool. Soms rijst, pasta of pannenkoeken. Vaak soep, waar hier en daar toch nog stukjes vlees in dreven. Joghurt was een welkome afwisseling. Altijd is er thee of water om te drinken. Een paar keer hebben we kumis, gefermenteerde paardenmelk (http://en.wikipedia.org/wiki/Kumis), gedronken. De verhalen dat dit heel vies zou zijn, bleken wat overdreven. De smaak is het best te vergelijken met heel zure karnemelk die wat weg heeft van whisky. En hoewel er voldoende eten voorradig was, was het door de weinige koolhydraten weinig voedzaam. Blij waren we daarom als we af en toe onderweg Snickers en cola konden kopen.

Wat is er te zien en hoe heb ik het beleefd

Het landschap was zeer afwisselend. Prachtige vergezichten met heel vaak wit besneeuwde bergen. Met veel bloemen begroeide hoogvlaktes waar herders de zomermaanden met hun vee doorbrengen. Een ongelooflijke rust en prachtige sterrenhemels. Grote temperatuurverschillen vari�rend van 0 graden hoog in de bergen tot 40 graden in Bishkek. De mensen die we ontmoeten waren zeer gastvrij. Een praatje maken lukt buiten de stad alleen maar met de tolk. Dat mensen niet direct wat van ons willen (geld of iets anders) in ruil voor hun gastvrijheid (een kop thee, of gebruik maken van iemands tuin om te picknicken in de schaduw) is een bijzondere ervaring. De fluitende bergmarmotten zijn komisch. De roofvogels indrukwekkend en de hoeveelheden paarden, schapen en koeien immens. Geweldig was het om wild te kamperen langs klaterende bergriviertjes en soms grazende paarden aan de andere kant van het tentdoek. Heel regelmatig hadden we dagenlang geen bereik met de telefoon. (Het is even wennen, maar ook dat voelt op een gegeven moment heel rustgevend.) Dat de toiletten (als ze er al zijn) veelal niet meer is dan een gat in de grond is even wennen.

De organisatie en groep

De reis was redelijk goed georganiseerd, waarbij van de deelnemers wel enige flexibiliteit moet worden verwacht ;) Zowel de tolk als de chauffeur moesten het doen zonder wegenkaarten en konden de door ons af te leggen afstanden moeilijk in de tijd inschatten. Voor enkele deelnemers ging de lol er wel af wanneer de tocht niet 60 kilometer lang bleek te zijn, maar 110. De conditionele verschillen in de groep waren groot, waarbij voor mij leuk was te merken dat ik nu alle dagen zeer goed van voren mee kon. En hoewel het reisgezelschap goed was, vond ik drie weken in en met een groep bivakkeren best lang. Het fietsen met iemand die je goed kent voelt vrijer, het delen van ervaringen is intensiever en je bent flexibeler in je doen en laten.

Voor de statistieken

Totaal afgelegde afstand: 931,51 km en 10.692 hoogtemeters.

3-voudige beklimming Mont Ventoux

Met bijna 5000km aan training in de benen gaan we op woensdag 29 augustus op weg naar Frankrijk om daar op zaterdag 1 september drie maal de Mont Ventoux te beklimmen voor het KWF. Na een voorspoedige reis waren we met een kleine 28 graden en volop zon aangekomen op de camping in Montbrun. Mooi weer om na het opzetten van de tenten een duik in het zwembad te nemen!

Donderdag 30 augustus.

Na het mooie weer van woensdag gingen in de nacht de hemelsluizen open en was een flink onweer en regen ons deel. De regen hield aan tot aan de middag waarna het weer snel opklaarde. Een goede reden om de fiets te pakken en een korte trainingsrit te maken. Het plan was om naar Chalet Reynard te fietsen en daar te zien of we doorgaan naar de top. Eea afhankelijk van de weersomstandigheden. Met twee vingers in de neus aangekomen bij het Chalet en aangezien het heerlijk weer was geworden doorgereden naar boven. Daar was het wel wat fris, maar was niets vergeleken bij wat moest komen�

Vrijdag 31 augustus.

Vanmorgen waait er een spijkerharde Mistral. Hierdoor wordt het onaangenaam om te fietsen. Toch gaan er een aantal nog weg voor een korte training, maar ik besluit op te warmen in de tent. De verhalen voor morgen beloven niet veel goeds. Bovenop de Ventoux is het zeer koud en waait het met ongeveer 140 km/uur. Hierdoor is fietsen daar zo goed als onmogelijk. Aangezien de Mistral wel even zou aanhouden is dit geen goed teken voor de dag van morgen. �s Avonds op de briefing wordt dan ook al aangegeven dat er zeer waarschijnlijk alleen naar het Chalet kan worden gefietst. �s Morgens zal er worden gekeken naar de verwachtingen en bekeken worden wat de mogelijkheden zijn.

Zaterdag 1 september.

Om 5:00 ging de wekker af en de wielerkleren maar aangetrokken. Om enigszins warm te blijven alle kledingstukken die ik bij me had aangetrokken (2 x thermoshirt, broek, shirt, mouw �en beenstukken, windvest). De wind waait nog net zo hard als de dag ervoor en er kan dus alleen maar tot het Chalet Reynard worden getrapt. Om 6:30 vertrokken vanuit Montbrun voor de beklimming Sault-Chalet. Wat normaal gesproken een �eenvoudige� beklimming is wordt door de Mistral een factor zwaarder. De flinke tegenwind zorgt ervoor dat ook de simpele stukken met wind tegen een uitdaging worden. Aangekomen bij het Chalet wordt snel afgedaald naar Bedoin voor de volgende beklimming.

In Bedoin bij de start aangekomen is het allesbehalve aangenaam. Omdat ik in principe nog een uur moet wachten om te starten en ik het zeer koud heb contact opgenomen met de organisatie om alvast te starten met de beklimming. Gelukkig mag dit en al snel naar boven naar het Chalet voor de 2e maal. Na enige tijd kom ik de wandelaars tegen die reeds gestart zijn. Deze moedigen me flink aan. Ook zijn er twee behulpzame dames uit de zorg die ervoor zorgen dat het windjack en de mouwstukken weer dicht gaan. Het is inmiddels door de harde tegenwind weer flink afgekoeld en van een lekkere klim is dan ook geen sprake, het is afzien met stukken van 13%. Na 1:15 wordt het Chalet bereikt.

Bij de finish is er echter nog niet veel te doen. Omdat ik eerder ben gestart rij ik feitelijk voor iedereen uit en wordt je nog niet verwacht. Snel maar wat drinken en weer naar beneden om nog een deel van de klim in de groep mee te fietsen om zo de sfeer nog te proeven. Na 5km afdaling pik ik dan ook in de groep weer aan fiets nog een 3e maal naar het Chalet. In de tussentijd is het een drukte van belang op de top. Helaas is door de Mistral de temperatuur verre van aangenaam en ik besluit dan ook om snel naar de camping in Montbrun terug te fietsen. Na een klein uur wordt deze dan ook bereikt en gaan we snel opwarmen onder de douche!

Helaas is door de weersomstandigheden het niet mogelijk geweest om naar de top te gaan, laat staan om de Ventoux van alle drie de zijden te beklimmen. Dit moet dan maar in een ander jaar gaan plaatsvinden en is een goed excuus om hier nog eens naar toe terug te gaan.

Zondag 2 september.

De Mistral is gaan liggen en het is prachtig weer als we �s morgens om 7 uur vertrekken. Helaas was het evenement gister�

Als slotstuk van de vakantie heeft de Kempenstoemper de Arlberg-Giro gereden vanuit Sankt Anton. Deze minder bekende cyclo is in 2011 voor het eerst georganiseerd en bij deze tweede editie stonden er al 1000 man aan de start. Het parcours gaat vanuit St Anton over de Arlbergpas (1802 m) en dan naar Bludenz alwaar afgeslagen wordt naar de Bielerhohe (2000m en een beetje hoog) over de Silvretta Hoch-Alpenstrasse met 30 tornanti's: erg mooi. Na de afdaling gaan de laatste 20 km weer een beetje vals plat omhoog terug naar St Anton.

Het weer was dit jaar een spelbreker: na de Arlbergpas nog droog over te zijn gekomen, begon het na 10 km afdaling te regenen. En niet zachtjes, met bakken tegelijk, echt Tirools weer.... Gelukkig had de Kempenstoemper nog snel even een regenjasje gekocht op zaterdag. Op de eerste km's van de Silvretta-pas liep het regenwater in rivieren naar beneden, maar gelukkig droogde het op net voor de Kempenstoemper over de pas kwam. De afdaling was opletten door de natte weg maar niet echt gevaarlijk, afgezien van een overstekende koe. De laatste 20km gingen vlotjes terug bergop naar St Anton dus dit keer had de Kempenstoemper best goede benen. Bij de Arlberg-Giro wel een shirt als aandenken. De organisatie was op z'n St Antons: degelijk en prima sfeer bij de binnenkomst. Bij binnenkomst kregen alle verkleumde/natte renners een gecoat stuk folie om weer warm te worden (werkt ook nog !). Winnaar was net boven de 4 uur binnen, best snel ook gezien het weer. Jammer dat de pasta-kar er niet stond, was nl net etenstijd toen de Kempenstoemper aankwam: minpuntje.

Totaal: 8 punten, leuke kleinschalige cyclo. Volgend jaar begin augustus.

Bekend en berucht bij toerfietsend Nederland: La Marmotte. De "nederlandse" cyclosportieve want aankomst op Alpe d'Huez. Allereerst moet er de Glandon worden bedwongen (vroeger was dat de Croix de Fer) en vervolgens de Telegraphe-Galibier combinatie. De stoempersklub is na het debacle van 2002, opgave van de gehele ploeg, aanwezig met 2 leden. De steekpenningmeester wilde zijn persoonlijke record van het vorige millenium scherper zetten. In het zuiden was de zomervakanties vroeg waardoor de Kempenstoemper de Marmotte kon combineren met de familievakantie. En 2 is gezelliger dan 1, nietwaar ? Het appartementje van de Nederlandse pastoor bovenop de Alpe was een prima uitvalsbasis.

Op zaterdag 7 juli was het qua weer een prima dag, echter voor de Kempenstoemper werd het een Zwarte Zaterdag: slechte benen. Na de Glandon in twee uur samen te hebben gereden, werd de Kempenstoemper uit het wiel gereden op het vlakke in de aanloop naar de Telegraphe. De Steekpenningmeester had wel de goede vorm en finishte uiteindelijk bijna een uur voor de Kempenstoemper in 9 uur en 1 minuut. Op de website staat 8h25 want de afdaling van de Glandon is geneutraliseerd. Ondanks neutralisatie van de Glandon-afdaling lagen er toch zeker 5 man op de grond. Ondanks de vrijwilligers in de gevaarlijke bochten op lastige punten.

Tip voor ophalen van de startkaart: ga wat later op de vrijdagmiddag want 's ochtends staat er een gigantische rij van mannen met strakke gezichten. De organisatie was prima, dit jaar een rugzakje in de goody bag. Zoals gezegd: veel seingevers langs de route en overal genoeg te drinken en te eten. Totaal 8 punten.

Na vorig jaar een trainingskampje in de het zuidelijke zwarte woud gedaan te hebben, trok de zwarte dit jaar naar het noordelijke gedeelte van dit gebied. Weliswaar voornamelijk te om te wandelen, maar er was ook tijd om een paar keer de fietsschoenen aan te trekken. Plaats van handeling was Oberkirch, aan de Rijndalzijde van het zwarte woud, gelegen op zo'n 200 m hoogte. Van hier tweemaal een tochtje gereden van 2 tot 3,5 uur. Je kunt van de Rijndalzijde via diverse routes naar de rug van het zwarte woud rijden. Deze rug, de Schwarzwaldhochstrasse ligt op globaal 1000 meter. Dus bij elke klim zijn elke keer zo'n 800 -900 hoogtemeters te maken. Alle cols zijn op te zoeken op cyclingcols.com. Ik heb op dag 1 de klim naar Ruhestein gedaan (west) en vandaar uit wegens plotselinge regen weer terug via Oppenau naar Oberkirch. ca. 1100 hm (want er zat ook nog 200 in een klimmetje over de weinstrasse naar Kappelrodeck). ca. 7 km met gemiddeld 6-7 procent. Wel lekker om mee te beginnen en voldoende na 15 km wandelen de morgen ervoor. Dat wil toch nog steeds niet zo goed samen..... Wel een redelijke grote en dus wat drukke weg.

Op dag twee eerst gefietst, dus frisser....Vanuit Oberkirch zelfde weg via de Weinstrasse iets noordelijke naar Sasbachwalden gereden en vandaaruit naar de Hochstrasse, naar Untertschmatt (W). Deze klim is een stuk lastiger. Flinke stukken van 12% en vrij onregelmatig. Weinig haarspeldwerk, wat me wat minder ligt. Mooie relatief rustige weg. Van de Hochstrasse zuidelijk weer naar Oppenau gereden via Allerheiligen (zelfde afdaling, maar nu droog). In Oppenau wilde ik de klim naar Zuflucht (W) doen, maar die bleek helaas afgesloten te zijn. Hoewel helaas....aan het begin stond een bord met 18%. Als alternatief de grote weg van Oppenau naar Alexanderschanze (ZW) gefietst, die echter veel steiler was dan volgens de info van cyclingcols. Volgens de aanduidingen op de weg ook hier enkele km's van 12 %. Helaas een erg drukke weg met veel vrachtverkeer. Jammer, want op zich wel een leuke klim. Achteraf had ik wellicht beter geweest om de afdaling weer terug naar boven te fietsen (Ruhestein (ZW) via Allerheiligen). Totaal zo'n 1800 hm. Helaas dus maar 2 tochtjes deze keer. Wil zeker nog eens terug om meer te fietsen want het is een erg mooi gebied met een zeer uitdagende klimmen. Wellicht is Oppenau nog een iets beter uitvalbasis dan Oberkirch omdat het van hier uit iets makkelijker is om nog wat meer naar het zuiden te gaan zonder eerst over drukke wegen te moeten fietsen. Makkelijk en snel bereikbaar vanuit NL (6 uur vanuit nijmegen). Ook is het denk ik erg aan te bevelen voor de MTB. iig heel veel routes gezien tijdens het wandelen...

toch nog wat adelaarspuntjes gesprokkeld:
Kappelrodeck-ruhestein (W): 382;
Obersasbach-Unterstmatt: 622 (5 km a 9,3%, max 12,8%);
stukje schwarzwalderhochstrasse: ca. 100 punt;
Bad Peterstal-Alexanderschanze (ZW): 377;
totaal: 1481 punkte.

gemist: Zuflucht (W): 586 punt (5 km 9,3%, max 14,5%).
Helaas geen foto's deze keer. Wel een filetje met gps data (toen de gps het nog deed...nu overleden vrees ik...)

Omdat de steekpenningmeester al twee keer naar Lanzarote was geweest, waar wel heuveltjes zijn, maar waar geen cyclingcols punten zijn te vergaren, was eind maart van dit jaar de bestemming Gran Canaria. Het doel was om na het schaatsseizoen in korte broek te wennen aan het nieuwe fietsseizoen. Dit keer niet met de eigen Scott maar met een huur Spezialized Elite. De extra kilo's konden mooi dienen als extra training. De fiets werd gehuurd bij Happy Biking: vriendelijke Belgen. Er was echter ��n gevaarlijke misser: van de voorrem waren de remblokken links en rechts verwisseld! Bij hard remmen schieten dan ineens de blokken uit de houders. Gelukkig doet de steekpenningmeester altijd eerst een inspectie van z'n fiets, want anders....

De eerste dag werd een tochtje van 70 km gereden. Gestart in de standplaats Playa del Ingl�s vervolgens via Monta�a a la Data (met een paar venijnige stukjes wat 9,5% over een km opleverde) naar de eerste top Alto de Pedro Gonzales (489 m) vervolgens een paar km mooie steile afdaling tot Ayagaures en vervolgens uitbollen tot Maspalomas. Vervolgens via El Tablero de Alto de los Corrales (823 m) op deze klim is over 17 km gemiddeld 4,6%, maar hij is heel erg onregelmatig. Er zitten meerdere stukken van 12% en meer in. Omdat de klim eindigt in een ongeasfalteerde weg moet je dezelfde weg weer terug naar Playa del Ingl�s. De eerste rit ruim 1500 hm en 780 adelaarspunten.

De tweede dag stond een ritje van 60 km op het programma. Dit was een ritje van Playa del Ingl�s via Fataga en San Bartolom� de Tirajana naar Paso de la Herradura (1232 m) en terug.Om hier te komen moesten ook de Alto de las Yegues (466 m) en de Alto de Fataga (929 m) worden bedwongen. Op de terugweg bleek dat ook de Alto de las Yegues in de afdaling nog een fatsoenlijk hopje is. De tweede rit bijna 1700 hm en 614 (dit is nog zonder het stuk tussen Alto de Fataga en Paso de la Herradura en de terugweg) adelaarspunten. De derde dag was een rit van 85 km. Allereerst langs de kustweg naar Puerto de Mogan (gaat ook al leuk op en neer: 450 hm), vervolgens heel voorzichtig omhoog naar Mogan waar het langzaam steiler wordt tot een procent of 10. Na Mogan niet links af naar Veneguera maar rechtdoor de mooie klim op een heel mooi asfalt door het bos naar de top van Paso de Tauro (911 m). Na de top een deceptie: wat kan een asfaltverharding slecht zijn en dat is erg onhandig op zo'n steile afdaling. Gelukkig wordt het na Baranquillo Andr�s veel beter en kun je prima uitbollen naar Arguineguin. De derde rit ruim 1500 hm en 485 adelaarspunten.

De vierde dag moest het gebeuren: naar de top van het eiland. Vanaf Playa del Ingl�s via de kustweg (GC500) via Ingenio naar Telde waar na 45 km en 450 hm de werkelijke klim van ruim 26 km begint. Het weg dek is over het algemeen slecht maar afgezien van de laatste km nog wel heel. Er zitten heel veel vreselijke stukken in van gemiddeld 12% van km 14 naar 13 is het zelfs gelukt om de km af te leggen in ruim 8 minuten: dit is niks voor de steekpenningmeester laat die maar stoempen tot 4%. Toch werd na ca 2,5 uur via La Bre�a en Cazadores de top van de Pico de las Nieves bereikt. De terugweg liep via Ayacata en de route van de tweede dag terug naar de Playas. De vierde rit bijna 2800 hm en 1387 adelaarspunten. De laatste dag stond er een kort ritje van ruim 30 km op het programma. De klim naar de Alto de Pedro Gonzales (489 m) maar dan eerst naar Ayagaures en vervolgens over Monta�a a la Data terug. De laatste rit ruim 500 hm en 226 adelaarspunten.

Al met al was dit een mooie fietsweek met voldoende ruime voor strand en de andere geneugten van het leven. Het fietsweer in maart 2012 was prima. Het wegdek vaak goed soms slecht en hier en daar zeer slecht: dus altijd opletten geblazen! Alle wegen waren rustig en goed te fietsen, behalve natuurlijk de kustweg (GC500) blijf daar zoveel mogelijk vandaan. De Spanjaarden gaan overigens omzichtiger (lees ze rijden je niet bijna van de sokken) om met fietsers dan wat we thuis zijn gewend.

Eindelijk werd ie weer verreden de laatste MTB-tocht van het jaar. De afgelopen 2 jaar werd hij afgelast door teveel ijs op/in het parkoers. Ondanks deze kans waren de collega stoempers niet enthousiast en stonden alleen de vegistoemper en de steekpenningmeester aan het vertrek. Door het vertrek uit Heerde per fiets naar de start waren we aan de start al lekker warm (en nat) gereden. Het parcours was de bekende 45 km route, alleen lag die er nat bij.

Het eerste deel was goed te rijden, maar na een kilometer of 10 leek het of er iemand je fiets tegenhield, ondanks dat het was opgehouden met regenen en de temperatuur ineens ophoog schoot naar +10 graden. Het gebruik van een crossfiets of een gewone MTB bleek niet veel verschil in dit gevoel te geven. Het aardige was echter wel dat de andere deelnemers er meer last van leken te hebben (behalve het groepje zeer sterke crossers die een soort intervaltraining deden en ons wel zes keer inhaalden).

Het deel tussen km 20 en 30 was prachtig, mooi glooiend en rustig: het mooiste stuk uit de route! De ravitaillering was goed verzorgd: oliebollen, krentenbollen, bouillon, sportdrank en enthousiaste vrijwilligers. Het deel na de ravitaillering was vooral zuigend. E�n passage was zo nat dat de steekpenningmeester bleef steken, zelfs zo dat zijn even verlaten fiets rechtop in de modder bleef staan! De hellingen lagen er allemaal mooi bij en omdat het niet erg druk was waren die allemaal goed te fietsen.