Toertocht verslagen

Na in 2012 helaas voor niets te zijn afgereisd naar New York kwam er gelukkig weer een mogelijkheid om dit jaar nogmaals een poging te wagen om deze mooie marathon dan nu echt te lopen. Afgelopen jaar werd twee dagen voor de start alles afgeblazen in verband met de gevolgen van de orkaan Sandy, die in New York en omgeving flink had huisgehouden. Een terechte beslissing overigens. Als sportman baal je natuurlijk wel op zo'n moment. Maar 2013 biedt weer nieuwe kansen en nu moet het er maar van komen. In april heb ik de Rotterdam Marathon gelopen. Ik vond het immers zonde om al die maanden training zo maar voor niets aan te wenden. Ik ben dus in de koude winter stug door blijven trainen en liep in Rotterdam 3.05 en daar was ik heel erg content mee.

Na een tijdje wat rustiger aan te hebben gedaan kwam de focus op New York te liggen. Na in de zomer enkele halve marathons te hebben gelopen, een 30 km wedstrijd en nog heel wat trainingskilometers, kwam New York langzaam maar zeker weer dichterbij. Ik heb geprobeerd om mijn basissnelheid wat te verhogen zodat ik het liefst nog onder m'n Rotterdam tijd uit zou komen. Ik was op de goede weg. Maar New York is veel glooiender dan Rotterdam en er zitten vijf pittige bruggen in. Het zou wel een hele moeilijke opgave worden.

Op 3 november was het dan zover. Om 09.00 's ochtends staan op een koude Verrazano Narrows Bridge. Om 09.40 is de start. De eerste startwave gelukkig want er zijn er 4, die elk met 20 minuten tussenruimte van elkaar, van start gaan. Je staat versteld van grote hoeveelheid deelnemers, meer dan 50.000... Vlak voor de start ontdoe ik me nog van de laatste verwarmende kleding. Dan volgt het Amerkaanse volkslied en daarna het startkanon. Kippevel.....Dan lopen.... Over de brug die ruim 3 km lang is. Ik passeer de gangmaker (pacer) van 3.05. Het gaat goed, dus ik loop gewoon verder. We gaan door Brooklyn heen. Overal staan drommen luidjuichende mensen en spelen er bandjes. Het doet je soms zeer aan de oren, maar het geeft wel een kick! Na Brooklyn komt Queens en halverwege zit ik op 1.29. Op Queensboro Bridge ( 26 km ) komt de pacer van 3.00 voorbij. Ik heb nooit gemerkt dat ik die ook gepasseerd was! Ik kreeg toen toch wel een mentaal tikkie. Over deze brug loop je Manhattan in en dan gaat het in een rechte lijn omhoog over 1st Avenue naar de Bronkx. Op het stuk 1 st Avenue, als ik het laatste uur inloop, komt de man met kramp om de hoek kijken. In de linkerhamstring. Ik kan niet teveel aanzetten want anders schiet het er in... We lopen een lusje door de Bronkx en dan gaat het recht omlaag over 5th Avenue naar Central Park, waar de finish is. Het eind komt dus in zicht.

Het laatste stuk was zwaar en moest op de tanden bijten om niet teveel tijd te verliezen. Bij Central Park aangekomen loop je over een nog redelijk geaccidenteerd parcours. Je ziet de finish rechts van je en denkt dat je er bijna bent. Maar schijn bedriegt... Er is dan nog ruim 2 km te gaan. Maar de toeschouwers dragen je naar de finish. Het is echt indrukwekkend !! Na een stuk buitenom het park te hebben gelopen draai je er 300 meter voor de finish weer in en begint het grote genieten!! Dan over de finish en begin je te beseffen wat je gedaan hebt en dat is toch niet niks! Het blijft een roteind!! Ik ben gefinished in 3.16 waarmee ik gezien de omstandigheden dik tevreden mee was. Het was zwaar, maar een indrukwekkende belevenis die ik niet had willen missen .... In 2014 ? Ik denk Amsterdam.....

De weersvoorspellingen zagen er goed uit voor de 2013-editie van de Holterbergtoer. Echter na het wegvallen van de oostenwind, was er toch een hardnekkige mist onstaan die pas tegen een uur of 11 helemaal weg was. Omdat het depart om even voor 10-en was afgeproken hebben de Steekpenningmeester, de Sallandstoemper, de Zwarte van Oosterhout en de Kempenstoemper maar 1 uur door de koude mist gestoempt. Voordat de toeristenweg over de Holterberg werd bereikt ging de tocht eerst via een lus over de Markelose berg, om een beetje op te warmen. Na een 30tal kilometer werd er over de Holterberg gejakkerd. In de herinnering was hij toch stijler.... Nu ging het op het buitenblad op de macht naar boven. Na Nijverdal werd er verder noordwaarts gekoerst naar de Lemelerberg waar er een rustpauze was van de organisatie. Ondanks het drinken en de stroopkoek zag de sallandstoemper de resterende 70km niet zitten en draaide om naar Holten. Gedrieen ging het verder noordwaarts waar bij een uitspanning vlakbij Ommen het keerpunt van de route was (waar we een kilometer later pas achter kwamen). Na deze extra kilometers ging het terug via het Reggedal langs het avonturenpark Hellendoorn naar Nijverdal. Daar werd nog eens flink in de handen gespuwd voor de laatste 10km. Terug bij de sporthal werden er ong. 115 km afgeklokt.

In zijn vakantie onlangs naar Sicilie heeft de zwarte een zwarte berg beklommen. En niet zomaar ��n....jawel, de Etna! E�n van de nog actieve vulkanen in Europa. De gefietste beklimming was die van de zuidzijde, vanuit Nicolosi naar het hoogst bereikbare punt op de weg, Rifugio Sapienza op 1921 m. hoogte. Van thuis waren pedalen en eigen (weg)schoenen meegenomen. Deze aldaar op de leen-MTB, een prima Specialized S-works, gemonteerd en vertrokken (toen het weer nog mooi was). Gelukkig geen dag gewacht, want anders was het mooi mispoes geweest (volgende dag sneeuw op 1200 m.). Een en ander is vastgelegd op de gevoelige plaat door de witte van Oosterhout, die toen verder toch nix te doen had....Dus maar met de huur-fiat-punto (huiskamervraag: wat was de kleur van die fiat??) meegereden en wat gefilmd.

De Etna is per fiets van een aantal zijden te beklimmen: noordzijde vanuit Linguaglossa tot ca. 1800 (kan zelfs helemaal vanuit zeenivo vanuit het mondaine Taormina) en vanaf de zuid(oost)zijde naar Rifugio Sapienza op 1921 meter, 2 routes. Uitvalsbasis Nicolosi of Zafferana (beiden op ca. 700 m.). Dat wil zeggen: op de weg. Gemiddelde percentages zo'n 6 a 7 procent, dus allemaal heel goed te doen. Maar dan kun je het ook wat spannender maken en vanaf Rifugio Sapienza over een mtb track doorfietsen / ploeteren (want dit stuk is allemaal 10% plus) naar 2900 meter, vlakbij de nog actieve kraters (Etna is 3300 m hoog). Dat laatste was dus wel het plan. Maar helaas kwam ik erachter dat je dat dus niet in december moet doen. Dan ligt er namelijk sneeuw! Die sneeuw lag nu zelfs al op 1600 m en de weg-top op 1900 m kon je nog nog net zonder gevaar per huur fiat bereiken. Dat betekent dus wel een dikke meter bevroren nattigheid op 2900 m. Ook een klein stukje van de track zat er niet in vanwege een naderende onweersbui. Dus helaas betekende dat na het bedwingen van de de top, rechtsomkeert naar Nicolosi voor een kommetje hete soep.... De wegbeklimming is op zich niet heel moeilijk. Varieert van 4 tot max 9%. Een paar pittige stukjes van zo'n 7-8 % (4 km) is wel het lastigste. Boven 1500 meter stond er nog wel een aardig briesje, waardoor enkele stukjes wat taaier werden, maar al met al wel te doen. Zelfs op dikke banden (toch aanzienlijk meer rolweerstand). Na 2 weken lekker eten en weinig training deed ik er zo'n 1,5 uur over (hoogteverschil 1220 m). Dat kan beter, maar er waren dus verzachtende omstandigheden ;-)) Er zijn door de plotseling opkomende bui helaas geen beelden van de afdaling, maar dus wel van de beklimming!